Φθινόπωρο, μια από τις ομορφότερες εποχές του χρόνου και η επανεκκίνηση για πολλές δραστηριότητες του ελληνισμού στην Ευρώπη και όχι μόνο.

Η μουντάδα  θαμπώθηκε από την λάμψη του καλοκαιρινού ήλιου και την ραστώνη των διακοπών , βοηθώντας ακόμα μια φορά την ανυπαρξία να φαίνεται σαν κάτι.

Με αυτές τις πρώτες γραμμές ξεκινάω να γράφω έχοντας έναν κόμπο στο στομάχι και να ζητώ απαντήσεις:  Πού πάμε; Τί θέλουμε; Τί θα γίνει;

Πέρασαν λίγοι μήνες που για πρώτη φορά  οι απόδημοι Έλληνες είχανε τη δυνατότητα         (όσοι την είχανε) να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στη χώρα διαμονής τους (και όπου μπορούσανε, δες χιλιομετρικές αποστάσεις κ.λ.π) και τί μ’αυτό;  Η μηδαμινή συμμετοχή (25.000 περίπου ψηφοφόροι  κοντά στις 50.000 οι αιτήσεις) απόδειξε ότι είμαστε μόνο για στείρα κριτική και άναρχες κραυγές.

Αυτό βέβαια εξυπηρέτησε τα κόμματα που διεκδίκησαν την ψήφο μας,  μιας και οι περισσότεροι  αν όχι όλοι,  είχαν σε ανυποληψία τον απόδημο ελληνισμό. Γιατί το λέω αυτό; Μα μια ματιά στα προεκλογικά τους προγράμματα, στους υποψηφίους που επέλεξαν οι αρχηγοί, τις θέσεις, τοποθέτησής τους και γενικά την έλλειψη διαλόγου και  την παρουσία που δεν υπήρχε σε γενικές γραμμές το αποδεικνύει.

Μα τί γράφω τώρα,  εδώ στην ίδια τη χώρα αντί για προγράμματα και θέσεις αναλώσαμε δύο εκλογικές περιόδους στην πρώτη ποιος θα πάει με ποιόν και στην δεύτερη μάθαμε την Ροδόπη, ξεχνώντας την ακρίβεια, τις αποτυχίες του επιτελικού κράτους (δες φωτιές, Τέμπη τώρα ήρθαν και οι πλημμύρες, ο μη σεβασμός της ανθρώπινης ζωής κ.λ.π).

Η καλοκαιρινή ραστώνη και το βόλεμα της εξουσίας, της πολιτείας να ασκεί πολιτική με επικοινωνιακά μέσα, γέννησαν νέους αυτόαποκαλούμενους χώρους και φορείς  που το μοναδικό συνεκτικό στοιχείο ανάμεσα στο ετερόκλητο πλήθος που το απαρτίζουν  είναι η λατρεία για εξουσία και προβολή.

Καλώ μέσα από αυτές τις γραμμές να αναλογιστούμε όλοι,  ποιοι είναι και ποιοι τους αφήνουν και γιατί τους αφήνουν  να αυτοαποκαλούνται εκπρόσωποι της ομογένειας στη Γερμανία και κατ’επέκταση στην Ευρώπη, μπορεί και σε όλο τον κόσμο.

Αυτό το γεννάει η κοινωνική αναλγησία, ο «ωχ αδελφισμός» και το να κοιτάμε την πάρτη μας λες και όταν έχει φτάσει η φωτιά στο σπίτι του γείτονα το δικό μας εκ θαύματος θα τη γλυτώσει.

Από την άλλη όμως δεν μπορώ να μη δώσω „τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ“, οι φονικές πλημμύρες στην Ελλάδα ελέω Ντάνιελ και ενδεχομένως ανικανότητα διαχείρισης  πόρων, σχεδιασμού και έργων βλέπουμε το τελευταίο διάστημα δύο πάρα πολύ ενθαρρυντικά στοιχεία .

 1^ο ότι η νέα γενιά ήταν και είναι παρούσα ουσιαστικά στις πληγείσες περιοχές ( καθήκον και χρέος όλων να τους στηρίξει να μείνουν στην περιοχή τους και να σταθούν στα πόδια τους, πόδια που ανήκουν στην ελληνική οικονομία) .

2^ο Η ομογένεια και ιδιαίτερα της Γερμανίας που ζω καθημερινά από την πρώτη στιγμή είτε μέσα από προσωπικές πρωτοβουλίες ατόμων, φορέων , επιχειρήσεων αναδεικνύουν το „Όταν θέλουμε μπορούμε“.  Η συγκέντρωση αγαθών και οικονομικών πόρων προς τους πληγέντες συμπατριώτες μας, μεγάλη και συγκινητική.

Εάν μπορούσαμε όλοι να διαθέσουμε λίγο προσωπικό χρόνο και πόρους εδώ που ζούμε, να δημιουργήσουμε περισσότερα ελληνικά πολιτιστικά κέντρα, να ενισχύσουμε σε υποδομές τους χώρους των ελληνόγλωσσων σχολείων και της ελληνομάθειας, να στηρίζαμε με περισσότερο ζήλο την ελληνική εξωστρέφεια στις τοπικές κοινωνίες που ζούμε, αλλά και να εκλέξουμε τους δικούς μας αντιπροσώπους, αυτούς που εμείς θα κρίνουμε ότι μπορούν να μας εκπροσωπήσουν στηρίζοντάς τους, αλλά και κρίνοντας το έργο και την παρουσία τους.

Αφήνοντας παρακαταθήκη  στις νεότερες γενναίες  την συμμετοχή και προσφορά μέσα από τις ιδέες και τα έργα.

• Ο απόδημος ελληνισμός γυρνάει την πλάτη στις εθνικές εκλογές: Του Βασίλη Βούλγαρη
• Η Ελληνόγλωσσή εκπαίδευση στην Γερμανία εκπέμπει SOS
• ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ: Παρουσίαση του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος Ελληνισμού
• H Ομογένεια: Με Αλληλεγγύη-Αγάπη-Προσφορά κοντά στην πληγωμένη Ελλάδα

Της Κατερίνας Παπαϊωάννου: Στην εποχή μας, ο εκφοβισμός που ασκείται πρόσωπο με πρόσωπο έχει υποκατασταθεί από αυτόν που συμβαίνει στα ψηφιακά μέσα (μηνύματα στο κινητό, chat στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κλπ.). Πώς μπορείτε, ως γονείς, να αντιμετωπίσετε τον ψηφιακό εκφοβισμό;

Ακολουθούν μερικές συμβουλές που βάζουν τα πράγματα σε μια άλλη, πιο νηφάλια βάση.

1.Μάθετε στα παιδιά να είναι ψύχραιμα, να μην παθιάζονται online και να αντιμετωπίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως έναν χώρο να μιλάνε με τους φίλους τους, χαλαρά και ήπια, και όχι για να ξεδίνουν ή να σχολιάζουν. Πριν γράψουν κάτι, επιπόλαιο, είναι καλύτερα να το σκεφτούν, να το φιλτράρουν και να προτιμήσουν να το μεταφέρουν στους φίλους τους προφορικώς.

2.Εκπαιδεύστε τα παιδιά σας μόλις αντιληφθούν απειλητικό, υβριστικό ή αρνητικό μήνυμα να το φωτογραφίζουν και να κρατάνε στο κινητό ή τον υπολογιστή και, κατόπιν, να σας το αναφέρουν/δείχνουν. Προχωρήστε σε καταγγελία στην αστυνομία εφόσον συνεχιστούν τα μηνύματα κι ενημερώστε το σχολείο και τους άλλους γονείς.

3.Εξηγήστε στα παιδιά ότι θα πρέπει να είναι πιο πονηρεμένα και να μην μοιράζονται ανοιχτά –με γνωστούς ή ξένους– τα προσωπικά τους στοιχεία ή πληροφορίες για εσάς και την οικογενειακή σας κατάσταση.

4.Πείτε στα παιδιά πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συναντιούνται, έστω και για λίγο, με αυτούς που «γνώρισαν» και συνομίλησαν μέσω ίντερνετ.

5.Συζητήστε μαζί τους, δώστε τους παραδείγματα, παρακολουθήστε μαζί ντοκιμαντέρ, και μην τα φοβερίζετε απειλώντας τα ότι θα τους πάρετε το κινητό ή το λάπτοπ. Δεν βοηθά. Τουναντίον, το να μάθουν μέσα από πραγματικές ιστορίες και παθήματα είναι πιο χρήσιμο.

6.Επισημάνετε στο παιδί ότι ο αυτοσεβασμός, τα όρια και η ασφάλειά του είναι ό,τι πιο σημαντικό. Εκείνο μπορεί να έχει καλές προθέσεις, αυτό όμως δεν συμβαίνει κατ’ ανάγκη και με τους υπόλοιπους.

Γράφει η Κατερίνα Παπαϊωάννου

Απόφοιτος του ανώτατου τεχνολογικού εκπαιδευτικού ιδρύματος κεφαλονιάς με πτυχίο τεχνολογίας ήχου και μουσικών οργάνων, έκανα τη διπλωματική μου εργασία με θέμα το παραδοσιακό παιδικό τραγούδι

life coaching για γονείς και δασκάλους και παιδιά

LinkedIn:www.linkedin.com/in/katerina-papaioannou-90b704221

Instagram:katerina.papaioannou.kidscoach

Facebook: Katerina Papaioannou – Kids Life Coach

Website: https://katerina-papaioannou.com

Email: info@katerina-papaioannou.com

Τηλέφωνο:+4916092873010

Μέσω της ειλικρίνειας το παιδί ενισχύει την συναισθηματική του νοημοσύνη αλλά και την αυτοπεποίθησή του. Νιώθει αληθινό, έντιμο, περήφανο, και βλέπει πως οι γύρω του το αντιμετωπίζουν ως ένα άτομο που μπορούν να εμπιστευτούν και να στηριχτούν πάνω του.

Είναι σημαντικό, ως πρότυπα, γονείς και δάσκαλοι να αποφεύγουν να λένε ασκόπως ψέματα στα παιδιά. Αν επιθυμείτε τα παιδιά σας να είναι αυτάρκη, υπεύθυνα και γεμάτα αυτοπεποίθηση, είναι απαραίτητο να προτιμάτε την οδό της ειλικρίνειας και της ανοιχτότητας, του διαλόγου και της επικοινωνίας. Μεγαλώνοντας, το παιδί θα μάθει πόση διαφορά κάνει ένα ψέμα από μια αλήθεια, πόσο σεβασμό αντανακλά η ειλικρίνεια, και συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος των ενηλίκων συχνά «εγκρίνει» και χρησιμοποιεί το ψέμα για να πετύχει τους στόχους του, «συγχωρώντας» τον εαυτό του κατά τη στιγμή που το κάνει.

Το κλειδί κατά τη διδασκαλία της αξίας της ειλικρίνειας είναι:

1. Μην κρίνεις! Τα παιδιά δεν έχουν ποτέ κακή πρόθεση. Πριν κρίνεις την συμπεριφορά του παιδιού καλύτερα δες από απόσταση και με καθαρό μυαλό την κατάσταση και συζήτησε μαζί του.
2. Ενεργητική ακρόαση. Η ενεργητική ακρόαση βοηθά τους ενήλικες να ακούσουν προσεκτικά το παιδί. Έτσι, θα καταλάβεις αν λέει την αλήθεια ή αν φαντάζεται ιστορίες.
3. Αποφυγή επισήμανσης. Μην αποκαλείς το παιδί σου ψεύτη. Με τον καιρό και την επανάληψη ίσως το πιστέψει και αρχίσει να ενεργεί με βάση αυτό που περιμένεις: το ψέμα!
4. Μίλα στο παιδί από πολύ μικρή ηλικία, για την ειλικρίνεια και την αξία της σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Το ψέμα «σπάει» την εμπιστοσύνη στην οικογένεια και τα μέλη της πρέπει να μπορούν να πιστεύουν το ένα το άλλο.
5. Επαίνεσε την ειλικρίνεια! Όταν το παιδί ενεργεί σωστά και με ειλικρινή, καθαρή διάθεση, επιβράβευσέ το, ώστε να επαναλάβει αυτή τη συμπεριφορά και να την καταγράψει ως θεμιτή και εκτιμητέα.

Να θυμάσαι πως, ως ενήλικες, εμείς είμαστε τα πρότυπα των παιδιών και από εμάς μαθαίνουν. Ας δώσουμε, λοιπόν, ένα γερό και διαρκές μάθημα περήφανης ειλικρίνειας.

Γράφει η Κατερίνα Παπαϊωάννου

Απόφοιτος του ανώτατου τεχνολογικού εκπαιδευτικού ιδρύματος κεφαλονιάς με πτυχίο τεχνολογίας ήχου και μουσικών οργάνων, έκανα τη διπλωματική μου εργασία με θέμα το παραδοσιακό παιδικό τραγούδι

life coaching για γονείς και δασκάλους και παιδιά

LinkedIn:www.linkedin.com/in/katerina-papaioannou-90b704221

Instagram:katerina.papaioannou.kidscoach

Facebook: Katerina Papaioannou – Kids Life Coach

Website:https://katerina-papaioannou.com/

Email:info@katerina-papaioannou.com

Τηλέφωνο:+4916092873010

Σχεδόν 30 ημέρες πριν τις επερχόμενες ελληνικές εκλογές για την ανάδειξη του επόμενου κοινοβουλίου η κατάσταση στη χώρα χαρακτηρίζεται από απόλυτη ρευστότητα. Σε κλίμα οικονομικής και εργασιακής ανασφάλειας, ακρίβειας, ενεργειακής κρίσης, εύθραυστης ισορροπίας στα ελληνοτουρκικά, όξυνση μεταναστευτικού ζητήματος και με έναν εκλογικό νόμο που θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά και αφορά στην απλή αναλογική, το σίγουρο είναι, αν δεν υπάρξει κάποια φοβερή εξέλιξη, ότι στις 22 Μαίου η Ελλάδα δεν θα έχει κυβέρνηση.

Μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναμφίβολα έχασε κομμάτι της αξιοπιστίας της και ζημιώθηκε ακόμη και η προσωπική εικόνα του Πρωθυπουργού. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προβάδισμα σε νεαρές ηλικίες και σε αυτές τις εκλογές καλούνται να ψηφίσουν για πρώτη φορά περίπου 400.000 νέοι ψηφοφόροι, τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ για τη Νέα Δημοκρατία, που αν και στις δημοσκοπήσεις φέρεται να προηγείται, ωστόσο με τον νέο νόμο χάνει τους επιπλέον 50 βουλευτές που ελάμβανε το πρώτο κόμμα με το προηγούμενο νομικό καθεστώς.   

Από την άλλη πλευρά, ο Τσίπρας δηλώνει πως σε περίπτωση που το κόμμα του δεν είναι πρώτο και λάβει τη δεύτερη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα την επιστρέψει αμέσως, ακυρώνοντας ουσιαστικά την ουσία του εκλογικού νόμου που η δική του κυβέρνηση εισηγήθηκε και ψήφισε. Στην περίπτωση που νικητής των εκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η συζήτηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και το ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη φαίνεται να μην καρποφορεί, αν ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμείνει στη δήλωσή του ότι δεν συμμετέχει σε κυβερνητικό σχηματισμό με τον Βαρουφάκη. Ο Ανδρουλάκης, περιμένει το ΠΑΣΟΚ να είναι στην τρίτη θέση, δηλώνει πως αρνείται να παίξει συμπληρωματικό ρόλο και προκειμένου να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία ή τον ΣΥΡΙΖΑ, απαιτεί για πρωθυπουργό ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής εκτός Μητσοτάκη και Τσίπρα. Όσο για το ΚΚΕ, αποσαφηνίζει ότι δεν θέλει να καταστεί κόμμα εξουσίας και δεν ενδιαφέρεται για συμμετοχή σε οποιαδήποτε κυβερνητική συμμαχία.

Άξιο αναφοράς είναι επίσης το γεγονός ότι οι δυνάμεις της ελληνικής ακροδεξιάς ενισχύονται σημαντικά, παραμένουν ωστόσο σε χαμηλά επίπεδα σε αντίθεση με την ευρύτερη άνοδο παρόμοιων σχηματισμών σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Εδώ θα πρέπει να αναφερεθεί ότι η τακτική του Μητσοτάκη να συμπεριλάβει στην κυβέρνησή του ισχυρά στελέχη που προέρχονται από τον συγκεκριμένο χώρο, αποδυναμώνει την επικίνδυνη για τους δημοκρατικούς θεσμούς άνοδο της δημοφιλίας τους και μια έκρηξη των ποσοστών των ακραίων δεξιών. 

Οι εκλογές του Μαΐου είναι σημαντικές γιατί θα αποτυπώσουν στο κοινοβούλιο την πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας για το κομμάτι των πολιτών που θα προσέλθει στις κάλπες. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και εντός μιας Ευρώπης έντονα ευρωσκεπτικιστικής, αγκυλωμένης στη γραφειοκρατία, θεατή των μεγάλων συγκρούσεων, τις συνέπειες των οποίων πληρώνει με βαρύ κόστος και ανήμπορη να υπερασπιστεί τον ρόλο της και τα σύνορά της χρειάζεται συμμετοχή, ατομική και συλλογική ευθύνη. Η συμμετοχή στην εκλογική αναμέτρηση του Μαίου είναι μια πρόκληση για το πολιτικό προσωπικό και για όλους εμάς που θέλουμε να έχουμε τον τίτλο του ενεργού πολίτη. Είναι μια πρόσκληση για συνεργασία εφόσον δεν προκείψει αυτοδυναμία για κανένα κόμμα, που όπως διαφαίνεται από τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, θα την αρνηθούν και θα σπεύσουν σε δεύτερες κάλπες. Η συνεργασία στην κυβέρνηση θεωρείται αδύνατη, αφού όλοι μοιάζει να θέλουν να κυβερνήσουν αλλά όχι να συνεργαστούν.

Μεγάλο στοίχημα για κάθε εκλογική αναμέτρηση αποτελεί το ζήτημα της αποχής. Η υφέρπουσα απαξίωση του πολιτικού κόσμου και το κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, λειτουργούν αποτρεπτικά στη μαζική συμμετοχή στις κάλπες. Το δυστύχημα στα Τέμπη, γεγονός τραγικό που βύθισε τη χώρα σε πένθος, παράλληλα αποκάλυψε με τον πιο σκληρό τρόπο την ανεπάρκεια της κρατικής διοικητικής μηχανής ακόμη και σε ζητήματα ασφάλειας για την ίδια τη ζωή των πολιτών. Αυτή η συνθήκη δημιουργεί μια τάση κυρίως στη νεολαία να σκέφτεται απολιτικά, κάτι που συνιστά μια επικίνδυνη παγίδα. Ανατρέχοντας στα λόγια του Τόμας Μαν στους Στοχασμούς ενός απολιτικού,[i] όπου διέβλεπε την άνοδο του φασισμού, η απολιτική στάση «ήταν η πλάνη της μορφωμένης αστικής τάξης στη Γερμανία (Bildungsbürgertum): πίστεψε πως είναι δυνατόν ένας καλλιεργημένος άνθρωπος να είναι απολιτικός. Κανείς δεν γλυτώνει από την πολιτική· ξεπέφτει στη λάθος πλευρά!».

[i] Μανν Τ. (1999). Στοχασμοί ενός απολιτικού (μτφρ. Μαντώ Πουλή), εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα.

Τα τελευταία χρόνια, στις εκλογές όλο και λιγότεροι ψηφίζουν. Τείνει να παγιωθεί ότι οι μισοί από τους εγγεγραμμένους ψηφίζουν, μια ζοφερή πραγματικότητα για την χώρα που γέννησε την δημοκρατία, όχι ένας καλός οιωνός. Σίγουρα οι ειδικοί συνίσταται να το αναλύσουν και να βρουν λύσεις για την αναστροφή του φαινομένου, οι δε πολίτες να επανατοποθετηθούν επί του θέματος.

Στην αρχαία Αθήνα (εν γένει και στην υπόλοιπη Ελλάδα, οπουδήποτε η δημοκρατία είχε καθιερωθεί) υπήρξε μια από τις τιμωρίες η μη εξάσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, ήτοι της ψηφοφορίας. Η έννοια ήταν ότι τιμωρείται ο κατηγορούμενος να ζει σε μα δημοκρατία όπου οι άλλοι αποφασίζουν για την τύχη του.

Είναι αλήθεια ότι παγκοσμίως οι πολίτες έχουν χάσει το πάθος για την πολιτική. Στην Ελλάδα οικογενειακά τραπέζια πάλλονταν από πολιτικό πάθος, τώρα, μετά δυσκολίας να ακούσει κανείς καμία πολιτική κουβέντα. Αρκετοί πολίτες υψηλής πνευματικής ωριμότητας (ανεξαρτήτου μορφώσεως) έχουν επιλέξει την αποστασιοποίηση, νομίζοντας ότι μεταδίδουν συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα. Αμ δε… το μόνο που καταφέρνουν είναι να απωλέσει η κάλπη την υγιή σκεπτόμενη μάζα, με αποτέλεσμα το ποσοστό των φανατικών ψηφοφόρων να ανεβαίνει. Είναι ίσως και ένας λόγος όπου βλέπουμε ότι ανθούν παγκοσμίως πολιτικές ακρότητες με κόμματα ανάλογων ιδεών (αριστερών είτε δεξιών) να φτάνουν μέχρι την εξουσία, οι λεγόμενοι λαϊκιστές. Οι χώρα μας δεν πάει πίσω στο φαινόμενο αυτό, το οποίο και έχει ακριβά πληρώσει.

Αυτή η αποστασιοποίηση είναι εν μέρει κατανοητή. Παγκοσμίως (και στην χώρα μας) τα ΜΜΕ έχουν κοινοποιήσει τόσα πολλά σκάνδαλα, δείχνοντας ωμά την κακοδιαχείριση και διαφθορά. Αυτά συμβάλλουν στο να καμφθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών απαξιώνοντας την πολιτική. Η απαξίωση υφίσταται, διότι έχει σπάσει με τον τρόπο αυτό το άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο πολιτών / πολιτικών: «σου δίνω τους φόρους μου αλλά και εσύ, με λελογισμένη διαχείριση να τα ξοδέψεις με βέλτιστο τρόπο». Αυτό το άγραφο κοινωνικό συμβόλαιο βάλλεται, πανταχόθεν και ποικιλοτρόπως.

Αυτό το οποίο προτείνεται από αυτήν εδώ την στήλη, είναι η καθολική ψήφος όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών, αν όχι όλων. Μια δημοκρατία έχει και υποχρεώσεις, όχι μόνο δικαιώματα.Μέρος των υποχρεώσεων ενός πολίτη σε μια δημοκρατία είναι η πολιτικοποίηση, κατάληξη της οποίας είναι η επιλογή του κόμματος που εξυπηρετεί τα ιδανικά του καθενός. Ιδανικά το κόμμα αυτό θα έπρεπε να είναι ένα που θα έχει μεγάλες πιθανότητες παρουσίας στην Βουλή, για πολλούς λόγους. Ο καθένας έχει τις προτεραιότητες του, αλλά ίσως καθολική όλων να είναι η πάταξη την υπογεννητικότητας. Βασικό είναι το κόμμα αυτό να μην έχει επίκεντρο τον λαϊκισμό, κάτι το οποίο κόστισε πολλάκις στην χώρα μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Γιάννης Καστελιανός, διευθυντής έργων πληροφορικής

Ykastelianos@gmail.com

Ευκαιρίες διάδοσης της ελληνικής γλώσσας στο εξωτερικό: Του Γιάννη Ν. Καστελιανού