Της Μαρίας Χριστίνας Μπακλαβά

Ένας μήνας πέρασε από τη διοργάνωση της Εurovision  κι ενώ τα φώτα έσβησαν και ο θόρυβος κόπασε, ο EUROPOLITIS εστιάζει πάλι στη Βιέννη και συγκεκριμένα σε τέσσερις νέους έλληνες που ήταν αθέατοι «πρωταγωνιστές», εθελοντές πρώτης γραμμής “backstage”, γιατί απλά, το να κρατάς την ελληνική σημαία σε κάθε ευκαιρία δεν είναι μικρό πράγμα…. Ας τους γνωρίσουμε…

Χριστίνα Καραγιάννη: «Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να πάρεις μέρος σε κάτι τόσο μεγάλο, πολυεθνικό, με κύριο πυρήνα τη μουσική και δη να εκπροσωπήσεις δημιουργικά τη χώρα σου, δεν έχεις παρά να πεις ΝΑΙ!!!»

Η Χριστίνα από το Παλαιό Φάληρο βρέθηκε τα τελευταία 5 χρόνια να ζει στη Βιέννη. Είναι φωτογράφος και την είδαμε να υποστηρίζει την ελληνική αποστολή μέσα από το φακό της. Της λείπει να ξαπλώνει κάτω από τον ήλιο στην αμμουδιά και να γεμίζει ορίζοντα…
«Προσωπικά, είχα ως παραπλήσια ανάμνηση, τη συμμετοχή στη διοργάνωση και εκτέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004. Ζώντας και δουλεύοντας όμως στην Αυστρία, το συναίσθημα που εισέπραξα αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό, είχε μεγαλύτερη συγκίνηση και νιάξιμο θα έλεγα, ως προς εμάς του Έλληνες του εξωτερικού και την υποστήριξή μας στην ελληνική ομάδα!
Το κλίμα ήταν άκρως επαγγελματικό, αλλά ταυτόχρονα διασκεδαστικό, παρόλες τις μικροδυσκολίες, τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς και έντασης, άγχους και τρεξίματος!
Η καθημερινή επαφή και συνεργασία με τους δημοσιογράφους, τους καλλιτέχνες απο όλη την Ευρώπη και Αυστραλία, γινόταν σε απόλυτη αρμονία και κέφι, εισπράξαμε πολύ ζεστασιά, υποστήριξη και αγάπη απο διοργανωτές, συναδέλφους και ομογένεια.
Η Eurovision είναι μια γιορτή της μουσικής και ένα είδος ένωσης λαών μέσω αυτής, κάτι το οποίο ήταν έντονο καθόλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, είτε περπατώντας στους δρόμους της Βιέννης, είτε δουλεύοντας στο press center. Ανεξάρτητα του αποτελέσματος, ήταν μια εμπειρία μοναδική!
Μια αγκαλιά, ένα γέλιο, ένα τραγούδι, μια φωνή! Αυτό ήταν για μένα η  φετινή Eurovision.
Περήφανη ως γνήσια Ελληνίδα, παντού και πάντα!»

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου – Zisser: «Εύχομαι στην χώρα μου να μην το βάλει κάτω, να αναγνωρίσει επιτέλους την αξία της και να βάλει ένα τέλος σε όλα και όλους αυτούς που συνεχίζουν να της «μαυρίζουν» το όνομα»

Η Αλεξάνδρα ζει 19 χρόνια στη Βιέννη. Είναι διακοσμήτρια, δημιουργός κοσμημάτων- στυλίστρια σε επαγγελματικές φωτογραφίσεις και ασχολείται με την αστρολογία. Ήρθε για σπουδές, επέστρεψε στην πατρίδα και ξαναγύρισε στην Βιέννη διαπιστώνοντας μια «καρμική» σχέση. Μια ακόμη ελληνίδα που μας εκπροσωπεί επάξια…

«Η Βιέννη είναι πανέμορφη, η ποιότητα ζωής αισθητά καλή και όπως και να το κάνουμε, είναι η πόλη των καφέ και της μουσικής, κάτι τόσο ταιριαστό στην ιδιοσυγκρασία μου. Η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει ποτέ να χτυπάει ελληνικά. Η ενεργή μου συμμετοχή στην ομογένεια εδώ, καθώς και η έμμεση προώθηση της Ελλάδας, μαρτυρούν την αγάπη μου για την μικρή μου πατρίδα.
Σαν ανταποκρίτρια σε ένα ελληνικό διαδικτυακό περιοδικό, δεν παραλείπω να γράφω για τα ελληνικά δρώμενα εδώ και να ανοίγω την καρδιά μου σε όλους αυτούς που έχω την τιμή να με διαβάζουν!
Η Eurovision 2015 ήταν για μένα μια εμπειρία γεμάτη ανάμικτα συναισθήματα. Κόσμος και κοσμάκης, όλοι εκεί, ενωμένοι για έναν σκοπό! Να υποστηρίξουμε την χώρα μας και να προβάλλουμε ότι καλύτερο έχουμε να δείξουμε, στα πλαίσια αυτής της μεγάλης μουσικής γιορτής. Μετά από αρκετή σκέψη, αποφάσισα να κρατήσω μόνο τα θετικά στοιχεία από όλο αυτό. Παρ΄ όλα αυτά θέλω να υπογραμμίσω, πως για άλλη μια φορά εύχομαι στην χώρα μου να μην το βάλει κάτω, να αναγνωρίσει επιτέλους την αξία της και να βάλει ένα τέλος σε όλα και όλους αυτούς που συνεχίζουν να της «μαυρίζουν» το όνομα, ιδιαιτέρως όταν εκπροσωπούν την χώρα τους σε τόσο μεγάλες και σημαντικές εκδηλώσεις! Καλή καρδιά…»

Πηνελόπη Κολοβού: “Χτίζοντας γέφυρες από τη Βιέννη, καλύπτουμε κάθε κενό μεταξύ άγνοιας και μισαλλοδοξίας, απλώς τραγουδώντας…”

Πολίτης του κόσμου η Πηνελόπη που κυνηγά το όνειρο της, αφού έζησε λίγα χρόνια στη Βιέννη ως φοιτήτρια και σήμερα την βρίσκουμε στις Βρυξέλες. Είναι φιλόλογος-μεταφράστρια. Δηλώνει ότι δεν έχει υπάρξει  θερμή φαν της Eurovision και, μάλλον, απέχει από το life-style που φαινομενικά πρεσβεύει. Η δυνατότητα, ωστόσο, της συμμετοχής της εκ των έσω ως εκπρόσωπος τύπου ελληνικής εφημερίδας στη φετινή διοργάνωση της Βιέννης, της έδωσε, μια εναλλακτική ευκαιρία να σκεφτεί, προτού αποφασίσει , όπως μας είπε, αν τελικά θα απέχει -ή και όχι…

«Κοινός μας στόχος η κινητοποίηση των Ελλήνων της Αυστρίας, ο συντονισμός τους μέσω των social media στον ρυθμό της Eurovision, ώστε να στηρίξουν, τελικά, ενεργά, με την ψήφο τους την ελληνική συμμετοχή, δεδομένου ότι κάθε χώρα δεν μπορεί να ψηφιστεί από τους δικούς της κατοίκους. Η ενεργοποίηση, επομένως, της απανταχού ομογένειας είναι κλειδί στην επίτευξη μιας βαθμολογικά καλής θέσης.
Αρχικά, το βίωμα ενός καλλιτεχνικού δρώμενου παγκόσμιας εμβέλειας, έπειτα η αίσθηση της ενεργού συμβολής στη διεξαγωγή μιας διεθνούς διοργάνωσης και πολύ περισσότερο η στήριξη της αποστολής της χώρας καταγωγής μου, χωρίς αυτό να ενέχει οποιαδήποτε νύξη σε εθνικιστικές ιδεολογίες και δογματισμούς. Αλίμονο αν είχαν θέση κακεντρεχείς συντηρητικές υπόνοιες σε μια αν μη τι άλλο πανευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής!

Οι καλλιτέχνες, οι σύμβουλοι, οι ακόλουθοι τύπου, γίνονται όλοι για κάποιες μέρες μετανάστες. Μετανάστες της τέχνης τους, την οποία επικοινωνούν με κάθε τρόπο, χτίζοντας γέφυρες όποιας αισθητικής – την προτιμούμε οπωσδήποτε απ’ την όποια πολεμική (αντι)αισθητική. Ίσως είναι δύσκολο εμείς οι «απέξω» να ακολουθούμε πάντα την επικαιρότητα του γεωγραφικού χώρου της γενέτειρας «πατρίδας», όμως το γεγονός ότι επιλέξαμε κάποια άλλη προσωρινή ή και μονιμότερη ή αναγκαστήκαμε να βρεθούμε εκεί, δεν μας αποκλείει από το δικαίωμα να επιθυμούμε –έστω– να εντασσόμαστε σε «ομάδες πατρίδας», όταν το απαιτούν οι καιροί και οι κανόνες του παιχνιδιού… Αναρωτιέμαι αν στην αποστολή ήμουν, τελικά, η αυστριακή ή η ελληνίδα… αν είναι απαραίτητος ο χαρακτηρισμός, εν τέλει!
Αν μη τι άλλο, η Eurovision απέχει – και έτσι οφείλει – από κάθε είδους εθνικισμό. Χτίζοντας γέφυρες από τη Βιέννη, καλύπτουμε κάθε κενό μεταξύ άγνοιας και μισαλλοδοξίας, απλώς τραγουδώντας…»

Γιάννης Ραφαλιάς: «Οταν στεκόμαστε πίσω από μια γαλανόλευκη σημαία, παρασυρόμαστε όλοι μαζί μια αγκαλιά»

Υπεύθυνος τύπου και δημοσίων σχέσεων του Γραφείου ΕΟΤ Βιέννης. Εγκαταστάθηκε στη Βιέννη πριν 22 χρόνια, αρχικά για σπουδές στο διεθνές δίκαιο, μετά  πρακτική στη γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών και επι 8 συναπτα ετη στο Γραφείο Τύπου της ελληνικής Πρεσβείας. Μας εξηγεί ότι ο ελληνισμός της Αυστρίας έχει ανά τους αιώνες χτίσει ένα ιδιαίτερο προφίλ και εικόνα για τη χώρα μας και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αποτελεί έναν από τους  δημοφιλέστερους προορισμούς των Αυστριακών. Οι Αυστριακοί τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση για τον λαό μας, την ιστορία μας και την προσφορά μας στην ανθρωπότητα.

«Η εμπειρία της Εurovision υπήρξε μοναδική, γεμάτη παλμό και ενθουσιασμό. Στη Δεξίωση που πραγματοποιήθηκε στην ελληνική Πρεσβεία, η οποία συνδιοργανώθηκε από το Γραφείο Τύπου και το Γραφειο ΕΟΤ Βιέννης, έδωσε το παρόν όλη η ομογένεια της Βιέννης, Αυστριακοί διοργνωτές ταξιδιών , δημοσιογράφοι και πλήθος φίλων της Ελλάδας.
Μπορεί να έχουμε όλοι κάποιες στιγμές διαφορές μεταξύ μας, ή διαφορετικές απόψεις αλλά όταν στεκόμαστε πίσω απο μια γαλανόλευκη σημαία, παρασυρόμαστε όλοι μαζί μια αγκαλιά!
Είναι κατι το μαγικό…. ένα ιερό πανί και πίσω του μια αγκαλιά άνθρωποι…

Μπορεί κάποιοι να κατηγορούν τον θεσμό ως  «πανηγυράκι», ίσως να ΄ναι και έτσι… όμως ο στόχος πετυχαίνει… να ακούμε το όνομα Ελλάδα και να ξεσηκωνόμαστε πετώντας στα ουράνια… Να αγωνιούμε όλοι μαζί και να μελαγχολούμε αν δεν παει καλά, βάζοντας στόχο στην επόμενη διοργάνωση να είμαστε πιο συντονισμένοι.
Αρχίζουμε και κατανοούμε ότι η αγκαλιά πρέπει να μείνει σφιχτή μέχρι το τέλος, να μην τα παρατάμε θεωρώντας ότι καταφέραμε ό,τι καταφέραμε, γιατί τελικά μπορούμε να καταφέρουμε πολλά περισσότερα».

Στη Δεξίωση που πραγματοποιήθηκε στην ελληνική Πρεσβεία