Χαρτί τουαλέτας με τυπωμένα μηνύματα για την αποτροπή αυτοκτονιών: πρόκειται για μια πρωτοβουλία που πρόσφατα τέθηκε σε εφαρμογή στα πανεπιστήμια στον νομό Γιαμανάσι της Ιαπωνίας, δυτικά του Τόκιο.

«Αγαπητέ/ή που περνάς δύσκολες ημέρες και προσποιείσαι ότι όλα πάνε καλά», είναι ένα από τα μηνύματα που μπορεί να διαβάσει κανείς, τυπωμένα με μπλε γράμματα πάνω στα λευκά ρολά. «Δεν χρειάζεται να μας πεις όλα…αλλά γιατί όχι μερικά από αυτά;».

Εκτός από αυτού του είδους τα μηνύματα, που έχουν συνταχθεί από έναν ειδικό σε θέματα ψυχικής υγείας και συνοδεύονται από τους αριθμούς τηλεφωνικών γραμμών για την αποτροπή της αυτοκτονίας, στο χαρτί τουαλέτας υπάρχουν επίσης καθησυχαστικές εικόνες, όπως μια κουλουριασμένη γάτα.

Οι αρχές στο Γιαμανάσι διένειμαν 6.000 τέτοια ρολά στα 12 πανεπιστήμια της περιοχής τον περασμένο μήνα.

«Είστε μόνοι στις τουαλέτες. Νιώθουμε ότι σε τέτοιες στιγμές είναι που οι θλιβερές σκέψεις μπορούν να σας έρθουν στο μυαλό», εξήγησε σήμερα στο Γαλλικό Πρακτορείο ο επικεφαλής της περιοχής Κενίτσι Μιγιαζάουα.

Στην Ιαπωνία καταγράφηκε άλμα στον αριθμό των αυτοκτονιών με την πανδημία της Covid-19.

Το 2020, σχεδόν 500 παιδιά και έφηβοι αυτοκτόνησαν στην Ιαπωνία, αριθμός ρεκόρ και σχεδόν διπλάσιος σε σχέση με το 2016, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της χώρας.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ – AFP

Οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που κρατούν τον ρυθμό όταν ακούνε μουσική: Το κάνουν και τα ποντίκια παρόλο που οι κινήσεις τους είναι λιγότερο αισθητές, σύμφωνα με μια ιαπωνική μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα.

Οι επιστήμονες του πανεπιστημίου του Τόκιο έπαιξαν μελωδίες του Μότσαρτ και τραγούδια των Queen καθώς και το “Born This Way” της Lady Gaga σε ποντίκια που φορούσαν μικροσκοπικούς αισθητήρες για να εντοπίσουν ακόμη και την μικρότερη κίνηση.

Διαπίστωσαν ότι τα τρωκτικά είχαν μια εγγενή ικανότητα να συγχρονίζουν τις κινήσεις τους στον ρυθμό, κάτι που μέχρι τώρα εθεωρείτο ότι είναι μια αποκλειστικά ανθρώπινη ικανότητα.

«Οι εγκέφαλοι των ποντικιών είναι σχεδιασμένοι ώστε να ανταποκρίνονται καλά στη μουσική», ακόμη και αν τα σώματά τους κινούνται ελάχιστα, λέει ο βοηθός καθηγητή Χιροκάζου Τακαχάσι, ο οποίος ανήκει στην ομάδα που διενήργησε την έρευνα.

«Όλοι μας πιστεύουμε ότι η μουσική έχει μαγικές ιδιότητες, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για τους μηχανισμούς της», εξήγησε ο ίδιος στο AFP. Επομένως «θέλαμε να διαπιστώσουμε τι είδους ηχητικές ανταποκρίσεις ελκύουν τους εγκεφάλους τους (των ποντικών) χωρίς την επίδραση του συναισθήματος ή της μνήμης».

«Η μουσική κινεί το σώμα. Ξεπερνάει το ακουστικό σύστημα και επηρεάζει το κινητικό σύστημα… η δύναμη της μουσικής είναι τόσο μεγάλη», λέει ο Τακαχάσι.

Η έρευνα επικεντρώθηκε κυρίως στη «Σονάτα για Δύο Πιάνα σε D ματζόρε K448» του Μότσαρτ, την οποία οι επιστήμονες έπαιξαν σε τέσσερα διαφορετικά τέμπο. Αλλά οι επιστήμονες δοκίμασαν επίσης το “Born This Way”, το “Another One Bites the Dust”, το διάσημο κομμάτι των Queen καθώς και το “Beat It” του Μάικλ Τζάκσον – τραγούδια που επέλεξαν οι μαθητές του Τακαχάσι.

Σε αντίθεση με άλλα κατοικίδια, όπως οι παπαγάλοι, που φημίζονται για τις πετυχημένες μιμήσεις τους της μουσικής και άλλων ήχων, αυτή ήταν η πρώτη φορά που τα ποντίκια στο πείραμα άκουγαν μουσική.

Οι επιπτώσεις της μουσικής στα ποντίκια πιθανόν να είχαν παραβλεφθεί μέχρι σήμερα επειδή προηγούμενες έρευνες πραγματοποιούνταν κυρίως με τη χρήση οπτικού υλικού και όχι αισθητήρων κινήσεως καθιστώντας τις ελάχιστες κινήσεις των ζώων δυσκολότερες να εντοπιστούν, εξηγεί ο Τακαχάσι.

Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη εβδομάδα στην επιστημονική επιθεώρηση Science Advances.

Στο μέλλον, ο Τακαχάσι λέει ότι θέλει να προχωρήσει σε έρευνες πέραν από τον ρυθμό και να εξερευνήσει τις επιπτώσεις της μελωδίας και της αρμονίας στον εγκέφαλο. «Αν η μουσική επιδρά στο συναίσθημα θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να φτάναμε στο σημείο όπου θα το βλέπαμε σε ζώα», καταλήγει.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ – AFP

Το χταπόδι εντάσσεται πλέον στο μικρό «κλαμπ» των ζώων που πετούν διάφορα αντικείμενα σε άλλα μέλη του είδους τους – μια δραστηριότητα στην οποία διακρίνονται ιδιαίτερα οι άνθρωποι, ιδίως όταν θυμώνουν.

Για πρώτη φορά Αυστραλοί επιστήμονες βιντεοσκόπησαν χταπόδια να πετάνε σε άλλα… ενοχλητικά χταπόδια όστρακα, άμμο, λάσπη, φύκια και γενικά ό,τι βρίσκουν μπροστά τους!

Τα χταπόδια είναι ιδιαίτερα έξυπνα και συνήθως κάνουν μοναχική ζωή. Όταν η αφθονία τροφής και το ευνοϊκό περιβάλλον του βυθού φέρνουν πολλά χταπόδια κοντά, αυτό δημιουργεί τριβές μεταξύ τους, μερικές φορές σε σημείο κανιβαλισμού, καθώς στην κυριολεξία αλληλοτρώγονται.

Ο εκνευρισμός τους μερικές φορές φαίνεται πως εκδηλώνεται με το πέταγμα αντικειμένων που γίνεται με τα μπροστινά πλοκάμια τους, με τη βοήθεια πιδάκων νερού που εκτινάσσουν.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Πίτερ Γκόντφρεϊ-Σμιθ του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό «PLoS One», σύμφωνα με τους «Times» της Νέας Υόρκης, τη «Guardian» και το «Nature», ανέφεραν ότι το πέταγμα αντικειμένων είναι σπάνιο στο ζωικό βασίλειο και ιδιαίτερα δύσκολο μέσα στο νερό.

Οι επιστήμονες, που παρατήρησαν με υποθαλάσσιες στατικές κάμερες περίπου δέκα χταπόδια, είδαν ότι πετάνε πράγματα τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά χταπόδια, αλλά πιο συχνά τα τελευταία (σε ποσοστό 66%, δηλαδή με διπλάσια συχνότητα από ό,τι τα αρσενικά).

Σε μια περίπτωση στις τρεις (33%) το αντικείμενο που πετάχτηκε, χτύπησε το άλλο χταπόδι.

Όσο πιο σκούρο χρώμα είχε ένα χταπόδι, τόσο πιθανότερο ήταν να είναι πιο επιθετικό και να χτυπήσει ένα άλλο χταπόδι. Σε μερικές περιπτώσεις κάποιο χταπόδι μπορεί να ρίχνει διαδοχικά πράγματα το ένα μετά το άλλο.

Η εκσφενδόνιση ενός αντικειμένου φαίνεται να είναι μια σκόπιμη πράξη, αν και όχι πάντα με στόχο κάποιο άλλο χταπόδι ή ψάρι. Ένα χταπόδι μπορεί απλώς να καθαρίζει τη φωλιά όπου θα μείνει και στην πορεία πετάει πράγματα για να αδειάσει τον προσωπικό χώρο του.

Σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρήθηκαν θηλυκά χταπόδια να πετάνε πράγματα σε αρσενικά που είχαν… πονηρές προθέσεις, αλλά επίσης υπήρξαν και φορές που θηλυκά χταπόδια πέταξαν αντικείμενα σε άλλα θηλυκά χταπόδια.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι ρόλοι του διαμεσολαβητή και του ειρηνοποιού φαίνεται πως δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα των ανθρώπων.

Όταν δύο γουρούνια μαλώνουν, ένα τρίτο που βρίσκεται κοντά, μπορεί να παρέμβει είτε για να μειώσει τον αριθμό των επιθέσεων του επιτιθέμενου, είτε για να μειώσει το άγχος του θύματος, δείχνει για πρώτη φορά μια μικρή ιταλική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Τορίνο, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Animal Cognition», μελέτησαν 104 χοίρους της φάρμας Parva Domus, αποκαλύπτοντας ότι τα έξυπνα αυτά – αλλά εν γένει παραγνωρισμένα- ζώα δημιουργούν πολύπλοκες κοινωνικές ομάδες και, μεταξύ άλλων, παίρνουν πρωτοβουλίες για την επίλυση των μεταξύ τους συγκρούσεων!

Στόχος είναι είτε η απευθείας επανένωση και συμφιλίωση του θύτη και του θύματος μετά από ένα βίαιο επεισόδιο, είτε ορισμένες φορές η διαμεσολάβηση ενός τρίτου ζώου στο πλαίσιο μιας τριγωνικής σχέσης.

Η έρευνα έδειξε ότι οι χοίροι επιδεικνύουν επιθετική συμπεριφορά με διάφορους τρόπους (χτύπημα κεφαλιού, σπρώξιμο, δάγκωμα κ.α.). Από την άλλη, η αγχώδης συμπεριφορά λόγω «μπούλινγκ» εκδηλώνεται ως τρέμουλο του ζώου, ξύσιμο, χασμουρητό, μάσημα με άδειο στόμα κ.α.

Παρατηρήθηκε ότι συχνά τόσο το επιτιθέμενο ζώο όσο και το αμυνόμενο εμφανίζουν μετά τον τσακωμό σαφή διάθεση του τύπου «περασμένα-ξεχασμένα», αγγίζοντας φιλικά τις μύτες τους, πλησιάζοντας πολύ κοντά το ένα το άλλο και ακουμπώντας αναπαυτικά το κεφάλι του ενός πάνω στο κεφάλι του άλλου.

Διαπιστώθηκε ότι την πρωτοβουλία της συμφιλίωσης – στις περιπτώσεις χωρίς διαμεσολάβηση τρίτου – παίρνει εξίσου τόσο ο θύτης όσο και το θύμα.

Μάλιστα – για άγνωστο λόγο – η συμφιλίωση είναι συχνότερη μεταξύ χοίρων που έχουν μακρινή συγγένεια από ό,τι μεταξύ στενών συγγενών. Μια πιθανή εξήγηση γι’ αυτό, σύμφωνα με τους Ιταλούς επιστήμονες, είναι ότι μια ζημιά στις σχέσεις και άρα η απώλεια κοινωνικής στήριξης είναι πιθανότερη μεταξύ μακρινών συγγενών, οπότε αυτοί είναι που νοιάζονται πρωτίστως να αποκαταστήσουν τη σχέση τους μετά τον καυγά, ενώ οι σχέσεις μεταξύ στενών συγγενών θεωρούνται εκ των πραγμάτων πιο στέρεες και ασφαλείς παρά τις όποιες περιοδικές συγκρούσεις.

Από την άλλη, όταν σε μια σύγκρουση εμπλέκονται στενοί συγγενείς, τότε παρατηρείται μεγαλύτερη τάση διαμεσολάβησης από τρίτα ζώα, ίσως επειδή – κατά τους ερευνητές – άλλοι χοίροι συγγενείς δίνουν αξία στις συγγενικές σχέσεις και προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη διαταραγμένη ισορροπία τους.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

H Σούζαν Μουρ από την Καλιφόρνια έλαβε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα από το καταφύγιο ζώων «Companions Animal Center» του Αϊντάχο.

«Βρήκαμε τη γάτα σας, τη “Χάριετ”», είπε ο καλών, σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα του Αϊντάχο «Coeur d’Alene Press».

Η “Χάριετ” είχε εξαφανιστεί πριν από εννέα χρόνια από το ράντσο της στην Καλιφόρνια. Την είχε πάρει από ένα καταφύγιο λίγους μήνες μετά την γέννησή της.

Μετακόμισαν όλοι μαζί στην εξοχή και δύο χρόνια μετά την υιοθεσία η “Χάριετ” εξαφανίστηκε. 

Η Mούρ δήλωσε ότι «έκανε τα πάντα» για να την βρει. Μετά από σχεδόν 10 χρόνια βρέθηκε στη πόλη Hayden του Αϊντάχο από έναν περαστικό 1.610 χιλιόμετρα μακριά.

Επειδή η γάτα φορούσε μικροτσίπ, το Κέντρο βρήκε την παλιά της οικογένεια.

«Όταν [η οικογένεια] απάντησε και τους είπαμε ότι έχουμε τη γάτα τους, έμειναν άφωνοι» είπε η διευθύντρια του κέντρου Βίκι Νέλσον.

Οι λεπτομέρειες για το πώς κατάφερε η γάτα να κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι παραμένουν άγνωστες…

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Για 32η χρονιά απονεμήθηκαν το βράδυ της Πέμπτης, για μια ακόμη φορά σε διαδικτυακή τελετή λόγω πανδημίας, τα επιστημονικά βραβεία Ig, τα λεγόμενα και «Νόμπελ του τρελού επιστήμονα».

Τα Ig επιβραβεύουν απρόσμενες και «τρελές» επιστημονικές έρευνες της προηγούμενης χρονιάς ή, σύμφωνα με τους διοργανωτές, το χιουμοριστικό περιοδικό «Annals of Improbable Research», «πράγματα που μας κάνουν στην αρχή να γελάσουμε αλλά μετά να σκεφτούμε».

Είναι ένας καθιερωμένος πια θεσμός που μέσω του χιούμορ αναδεικνύει τη σημασία της – συχνά παραγνωρισμένης – επιστημονικής έρευνας, αλλά και την όχι σπάνια ροπή της για υπερβολικά εξειδικευμένες ή περιττές μελέτες.

Καθένας από τους φετινούς νικητές πήρε ή μοιράστηκε με την υπόλοιπη ερευνητική ομάδα του, εκτός από το «τιμητικό» βραβείο του, ένα χαρτονόμισμα των 10 τρισεκατομμυρίων δολαρίων Ζιμπάμπουε (όπου ο πληθωρισμός φέτος κινείται κοντά στο 200%).

Ανάμεσα στα βραβεία που δόθηκαν, ήταν τα εξής:

• Εφαρμοσμένης καρδιολογίας: Στους ερευνητές που βρήκαν ότι όταν δύο άνθρωποι βγαίνουν το πρώτο ραντεβού τους και έλκονται αμοιβαία, οι παλμοί της καρδιάς τους συγχρονίζονται.
  
• Λογοτεχνίας: Στη μελέτη που ανέλυσε γιατί τα νομικά έγγραφα είναι χωρίς λόγο τόσο δύσκολα στην κατανόησή τους (η ευθύνη αποδίδεται περισσότερο στους ίδιους τους συγγραφείς τους παρά στην πολυπλοκότητα των εννοιών).
  
• Βιολογίας: Στην έρευνα που ασχολήθηκε με το αν και πώς η δυσκοιλιότητα επηρεάζει τη σεξουαλική ζωή των σκορπιών και τις προοπτικές τους για εύρεση συντρόφου (!)
  
• Ιατρικής: Στους επιστήμονες που έδειξαν ότι όταν οι ασθενείς υποβάλλονται σε μερικές μορφές τοξικής χημειοθεραπείας, υποφέρουν λιγότερες παρενέργειες όταν το παγωτό αντικαθιστά ένα από τα παραδοσιακά συστατικά της διαδικασίας.
  
• Φυσικής: Για την μελέτη σχετικά με το πώς και γιατί τα παπάκια καταφέρνουν να κολυμπάνε σε σχηματισμό (κυρίως επειδή εξοικονομούν ενέργεια με αυτό τον τρόπο, ιδίως το τελευταίο στη σειρά).
  
• Μηχανικής: Για την προσπάθεια ανακάλυψης του πιο αποτελεσματικού τρόπου χρήσης των δαχτύλων όταν γυρνάμε ένα πόμολο. Σύμφωνα με τους Ιάπωνες ερευνητές, όσο μεγαλύτερο είναι το πόμολο, τόσα περισσότερα δάχτυλα χρειάζονται: για πόμολα πλάτους ενός έως 2,5 εκατοστών αρκούν τρία δάχτυλα, για πόμολα 2,5 έως 4 εκατοστών είναι καλύτερα τα τέσσερα δάχτυλα, ενώ για πόμολα διαμέτρου άνω των 5 εκατοστών είναι αναγκαία και τα πέντε δάχτυλα.
  
• Ειρήνης: Για την ανάπτυξη ενός αλγόριθμου που βοηθά τους κουτσομπόληδες να αποφασίσουν πότε θα πουν την αλήθεια και πότε όχι.
  
• Οικονομικών: Για την μαθηματική εξήγηση του γιατί η επιτυχία συχνά δεν συνοδεύει τους πιο ταλαντούχους, αλλά τους πιο τυχερούς.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ