Ώρα για έναν αληθινό διάλογο και ένα νέο συλλογικό όραμα

Στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, ο Ελληνισμός δοκιμάζεται. Η παλαιά γενιά αποχωρεί σιγά σιγά, η νέα γενιά κινδυνεύει να χάσει τη γλώσσα, τις παραδόσεις, την ταυτότητά της. Ο κόσμος αλλάζει. Κι εμείς;

Θα μείνουμε θεατές; Ή θα γίνουμε πρωταγωνιστές στη διαμόρφωση του μέλλοντος μας;

Αλήθεια, τι Ελληνισμό θέλουμε εδώ;
Θέλουμε έναν Ελληνισμό σιωπηλό και αόρατο;
Ή έναν Ελληνισμό ζωντανό, περήφανο, συλλογικό και δημιουργικό;

Οι βασικοί πυλώνες

Γλώσσα – Η ρίζα της ταυτότητας. Χωρίς ελληνικά, χάνεται η μνήμη, χάνεται η ψυχή.
 Πολιτισμός και Παράδοση – Η γέφυρα που συνδέει γενιές.
Θρησκευτική και Πατριωτική Συνείδηση – Ο πνευματικός ιστός που μας κρατά ενωμένους.
 Συλλογικότητα – Το αντίδοτο στη διάσπαση και την αφομοίωση.

Αν δεν επενδύσουμε συνειδητά σε αυτά, τότε ας είμαστε ειλικρινείς: απλώς θα σβήσουμε.

Χρειαζόμαστε Συλλογική Δράση

Οι Κοινότητες, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, τα σχολεία, οι ενορίες,  δεν είναι «διακοσμητικά». Είναι τα οχυρά της ταυτότητάς μας.
Είναι χώροι όπου μπορούμε να συναντηθούμε, να σχεδιάσουμε, να ονειρευτούμε και να δράσουμε.
Χωρίς συλλογικότητα, είμαστε απλώς μονάδες που χάνουν τη φωνή τους.

Πώς να Οργανωθούμε

• Με όραμα που να εμπνέει.
• Με διάλογο και δημοκρατία.
• Με ανοιχτές πόρτες για όλους.
• Με σχέδιο για τις επόμενες γενιές.
• Με σεβασμό στον τόπο που μας φιλοξενεί, χωρίς να ξεχνάμε ποιοι είμαστε.
• Με συνεργασία και ενότητα, ξεπερνώντας μικρότητες και διχόνοιες.

 Στόχους  που πρέπει να Βάλουμε προτάσσοντας το εμείς και όχι το εγώ:

– Σχολεία και μαθήματα Ελληνικών που φτάνουν σε όλους.
– Πολιτιστικές εκδηλώσεις που αφήνουν αποτύπωμα.
-Συμμετοχή και λόγος στις τοπικές κοινωνίες και θεσμούς.
– Δίκτυα αλληλεγγύης για νεοφερμένους.
-Προβολή της σύγχρονης Ελλάδας και του πολιτισμού της.

Αν τα αφήσουμε όλα στην ιδιωτική σφαίρα του «καθένας μόνος του», ξέρουμε την κατάληξη: αποξένωση, λήθη, αφομοίωση.

Η επιλογή είναι δική μας.

Μπορούμε  να  έχουμε  αποτέλεσμα; Εγώ θα πω ΝΑΙ:

Ναι – αν το πιστέψουμε.
Ναι – αν το οργανώσουμε.
Ναι – αν το στηρίξουμε.
Γιατί κανείς δεν θα το κάνει για εμάς αν δεν το κάνουμε εμείς.

Ας ανοίξουμε αυτόν τον διάλογο τώρα. Τι Ελληνισμό θέλουμε; Τι μπορούμε να δώσουμε; Τι μπορούμε να αφήσουμε παρακαταθήκη;

Γιατί ο Ελληνισμός στην Ευρώπη δεν είναι ένα μουσειακό έκθεμα. Είναι οι άνθρωποί του. Είναι η ζωντανή φωνή του. Είναι η δική μας υπόθεση.

• Χιλιομετρικό… φόρο στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μελετά η βρετανική κυβέρνηση
• Ένα νέο κβαντικό bit του Πανεπιστημίου Πρίνστον διαρκεί τρεις φορές περισσότερο
• Σταϊνμάιερ: Η γερμανική δημοκρατία και η ελευθερία δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από την επανένωση της χώρας
• Ο ταχυδρόμος ίσως να χτυπά… μια φορά στη Νορβηγία
• Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ συνδέεται με πρόωρα και πιο σοβαρά εγκεφαλικά

• Συμβουλεύοντας έναν κεντρικό τραπεζίτη (Άρθρο των Κωνσταντίνου Γάτσιου και Δημήτρη Α. Ιωάννου)
• Τι Ελληνισμό Θέλουμε στην Ευρώπη; (του Βασίλη Βούλγαρη)
• «Δεν είναι στραβός ο γιαλός – στραβά αρμενίζουμε: Ώρα για βιώσιμες λύσεις στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη Γερμανία» (του Βασίλη Βούλγαρη)
• Λύσεις και όχι ευχολόγια στα προβλήμετα των ελλήνων γιατρών του Εξωτερικού  «της Δήμητρας Βλαχοπούλου»
• Το Καλοκαίρι δεν έχει “λίστα ελέγχου”: Μια Υπενθύμιση στους Γονείς της Διασποράς (Της Παπαϊωάννου)

Die Berliner Sparkasse durfte Kontogebühren nicht einseitig erhöhen. Sie hätte ihre Kund:innen um Zustimmung bitten müssen. Das hat der Bundesgerichtshof (BGH) nach einer Musterfeststellungsklage des Verbraucherzentrale Bundesverbands (vzbv) bestätigt. Das Gericht erklärte die Gebührenerhöhungen der Berliner Sparkasse für unwirksam. Wer sich an der Klage beteiligt hat und anspruchsberechtigt ist, kann unzulässig verlangte Kontogebühren zurückfordern – rückwirkend bis ins letzte Quartal 2017.

Berliner Sparkasse sollte Gebühren jetzt zurückzahlen

Der BGH stellt klar, dass Kund:innen Gebührenerhöhungen zustimmen müssen. Mit dem Urteil können Verbraucher:innen unzulässig verlangte Gebühren rückwirkend bis ins letzte Quartal 2017 geltend machen. Dafür müssen sie sich der Klage der Verbraucherzentrale angeschlossen haben. Der BGH schätzt Ansprüche aus der Zeit davor als verjährt ein.

Die Berliner Sparkasse sollte nun zügig aktiv werden und den an der Klage beteiligten Kund:innen die überhöhten Kontogebühren zurückzahlen. Die Kontogebühren wurden bis zur nachträglich eingeholten Zustimmung zu hoch abgerechnet. Dabei zog die Berliner Sparkasse je nach Kontomodell zum Beispiel monatlich 3 Euro zu viel ein.

Verbraucherzentrale unterstützt Verbraucher:innen

Für Verbraucher:innen, die sich der Musterklage der Verbraucherzentrale angeschlossen hatten, steht auf sammelklagen.de/berlinersparkasse ein Musterbrief bereit. Mit ihm können sie unzulässig verlangte Kontogebühren von der Berliner Sparkasse zurückverlangen.

Betroffene Verbraucher:innen können sich an das Infotelefon der Verbraucherzentrale Berlin zur Musterfeststellungsklage wenden:

Telefonnummer Infotelefon: 030/214 85 190

Erreichbarkeit des Infotelefons: Montag bis Donnerstag von 14.30 Uhr bis 16 Uhr

Hintergrund: Zustimmungsfiktion

Wenn ein Geldinstitut in Deutschland Gebühren einführt oder anhebt, müssen die Kund:innen zustimmen. Das hatte der BGH bereits im Jahr 2021 mit dem Postbank-Urteil entschieden. Das Gericht sah ohne eine aktive Zustimmung hier eine unangemessene Benachteiligung von Verbraucher:innen.

Die Berliner Sparkasse hatte in den Jahren vor dem Postbank-Urteil einseitig Gebühren erhöht oder neu eingeführt. Sie stellte zum Beispiel Ende 2016 das „Girokonto Comfort“ auf „Giro Pauschal“ um und erhöhte die monatliche Gebühr einseitig um drei Euro. Stillschweigen zur angekündigten Gebührenerhöhung wurde als Zustimmung gewertet (Zustimmungsfiktion). Nach dem Postbank-Urteil lehnte es die Berliner Sparkasse ab, Geld an betroffene Verbraucher:innen zurückzuzahlen. Deshalb hatte der vbzv eine Musterfeststellungsklage eingereicht. Rund 1.200 Verbraucher:innen haben sich der Klage angeschlossen.

Quelle Verbraucherzentrale Berlin

Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του 2015, η δημόσια συζήτηση δεν έχει καταλαγιάσει. Αντιθέτως, αναμοχλεύεται έντονα, αποκαλύπτοντας το βάθος μιας θεσμικής και πολιτικής κρίσης που ακόμη βαραίνει τη συλλογική συνείδηση. Το δημοψήφισμα εκείνο δεν ήταν απλώς μια κάλπη· ήταν ένα γεγονός που εξέθεσε τις αδυναμίες της ελληνικής δημοκρατίας, διατάραξε την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και άφησε πίσω του ένα συλλογικό τραύμα.

Καταρχάς, ήταν θεσμικά προβληματικό. Το ερώτημα που τέθηκε στους πολίτες ήταν τεχνικά ασαφές, η περίοδος διαβούλευσης ανεπαρκής και οι συνέπειες κάθε επιλογής αδιευκρίνιστες. Η ασυνεννοησία που χαρακτήρισε τότε το δημόσιο διάλογο επαναλαμβάνεται έως σήμερα. Κανείς δεν γνώριζε με σαφήνεια τι σήμαινε «Ναι» ή «Όχι» και όλοι ερμήνευσαν το αποτέλεσμα κατά το δοκούν.

Από την άποψη της ουσίας, το δημοψήφισμα δεν επηρέασε καθοριστικά τη ροή των γεγονότων. Το 3ο Μνημόνιο υπογράφηκε, η παραμονή στο ευρώ διατηρήθηκε και οι αποφάσεις κρίθηκαν –τελικά– με κριτήρια πολιτικού ρεαλισμού. Κι όμως, προκάλεσε μία αναπάντεχη πολιτική εξέλιξη: υποχρέωσε τους πολιτικούς αρχηγούς να συζητήσουν σοβαρά, μακριά από μικροπολιτικές στρατηγικές. Αν και αυτή η συγκυρία οδήγησε σε μια σπάνια διακομματική συναίνεση, το κόστος που άφησε πίσω της ήταν βαρύ.

Το σοβαρότερο πλήγμα δεν ήταν οικονομικό, αλλά θεσμικό και ψυχολογικό. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, κυρίως νέοι και κοινωνικά ευάλωτοι, αισθάνθηκαν ότι η φωνή τους δεν μετράει. Η ψευδαίσθηση ότι ένα «Όχι» θα μπορούσε να εξαλείψει χρέη, δεσμεύσεις και εποπτεία, κατέρρευσε βίαια, οδηγώντας πολλούς σε απογοήτευση, αδιαφορία και αποχή. Από εκείνη τη στιγμή, η εκλογική συμμετοχή ακολουθεί καθοδική πορεία, ενώ η αποξένωση από τη συνταγματική δημοκρατία εντείνεται.

Το ζήτημα δεν είναι να αποδοθούν ευθύνες σε πρόσωπα –ούτε στον τότε πρωθυπουργό που βρέθηκε παγιδευμένος σε πολλαπλά διλήμματα– αλλά να αναγνωριστεί ότι η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς ήταν αποτέλεσμα συστημικής αποτυχίας. Αν θέλουμε να επουλώσουμε αυτό το τραύμα, οφείλουμε να δούμε κατάματα τη θεσμική φθορά, να ενισχύσουμε τη διαφάνεια και τη λογοδοσία, και να αποκαταστήσουμε την πίστη των πολιτών πως η συμμετοχή τους έχει νόημα. Αλλιώς, ο κίνδυνος για περαιτέρω ιδιώτευση και δημοκρατική αδράνεια θα παραμένει ζωντανός.

• Συμβουλεύοντας έναν κεντρικό τραπεζίτη (Άρθρο των Κωνσταντίνου Γάτσιου και Δημήτρη Α. Ιωάννου)
• Τι Ελληνισμό Θέλουμε στην Ευρώπη; (του Βασίλη Βούλγαρη)
• «Δεν είναι στραβός ο γιαλός – στραβά αρμενίζουμε: Ώρα για βιώσιμες λύσεις στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη Γερμανία» (του Βασίλη Βούλγαρη)
• Λύσεις και όχι ευχολόγια στα προβλήμετα των ελλήνων γιατρών του Εξωτερικού  «της Δήμητρας Βλαχοπούλου»
• Το Καλοκαίρι δεν έχει “λίστα ελέγχου”: Μια Υπενθύμιση στους Γονείς της Διασποράς (Της Παπαϊωάννου)

Μήπως είναι η ώρα για προβληματισμό και ρεαλιστικές προτάσεις, για μια στρατηγική επένδυση στη γλώσσα και την εθνική ταυτότητα της ομογένειας.

«Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε.»

Με αυτή τη φράση ξεκινάμε μια συζήτηση που επείγει να γίνει με σοβαρότητα. Η ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη Γερμανία δεν είναι ένα απλό δημοσιονομικό βάρος. Είναι στρατηγική επένδυση στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας, την ενίσχυση της πολιτιστικής διπλωματίας και τη διατήρηση ζωντανών δεσμών με την Ελλάδα.

Ωστόσο, για δεκαετίες παρακολουθούμε τις ίδιες παθογένειες και αστοχίες. Ήρθε η ώρα να φύγουμε από την απλή διαχείριση και να περάσουμε σε μια στρατηγική που θα διασφαλίσει τη βιωσιμότητα και την ποιότητα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης για τις επόμενες γενιές.

• Η ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη Γερμανία έχει αφεθεί συχνά στην τύχη της, θύμα εναλλασσόμενων κυβερνητικών προτεραιοτήτων και κοντόφθαλμης δημοσιονομικής λογικής.

Η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού οδηγεί σε:

• Μειωμένη συμμετοχή μαθητών
• Έλλειψη σταθερού και επαρκούς προσωπικού
• Πρόχειρες ή ακατάλληλες υποδομές
• Αίσθημα εγκατάλειψης στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς

Η ελληνική πολιτεία πρέπει να αναγνωρίσει ξεκάθαρα ότι η δαπάνη για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση είναι επένδυση – όχι κόστος.

Δεν μπορεί να υπάρξει ποιοτική εκπαίδευση, χωρίς επαρκείς και κατάλληλα υποστηριζόμενους εκπαιδευτικούς.

Οι αποσπάσεις εκπαιδευτικών μειώνονται συνεχώς. Τα πρώτα δείγματα για φέτος δείχνουν μικρή συμμετοχή, με κίνδυνο να χαθούν μαθητικές ώρες και να επικρατήσει ανασφάλεια και απογοήτευση. Χρειάζονται άμεσες πολιτικές αποφάσεις και λύσεις αυξάνοντας τα κίνητρα:  

• Άμεση οικονομική στήριξη των αποσπασμένων με αύξηση επιμισθίου, ειδικά σε χώρες υψηλού κόστους διαβίωσης.
• Επιμήκυνση της διάρκειας απόσπασης ώστε να υπάρχει συνέχεια και εμπειρία.
• Πρόσθετα κίνητρα για να γίνει η απόσπαση πιο ελκυστική επιλογή για εκπαιδευτικούς.
• Ικανοποίηση αιτημάτων εκπαιδευτικών μόνιμων κατοίκων.

Και ό,τι άλλο θα χρειαστεί εφόσον ανοίξει ένας διάλογος και παρθούν αποφάσεις με στρατηγικό ορίζοντα δεκαετίας και παραπάνω.

Για δεκαετίες δεν δημιουργήθηκαν επαρκείς ιδιόκτητες σχολικές υποδομές. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές πρόχειροι και βιαστικοί χειρισμοί που δημιουργούν ανασφάλεια , τα  περιορισμένα ωράρια σε αναπτυγμένες χώρες είναι σημαντικό πρόβλημα όταν είναι εργαζόμενοι και οι δυο γονείς και  με δυσκολία  μπορείς να «κρατήσεις» μαθητές ή να μεγαλώσεις την συμμετοχή.

• Αν και η ιστορία έχει δείξει ότι δεν είναι εφικτό  να χτιστούν δικά μας σχολεία , ας εξασφαλιστούν μισθώσεις κατάλληλων χώρων, από επιτροπές που θα ασχολούνται και θα προσφέρουν διαφάνεια και ηρεμία.
• Να δίνεται η δυνατότητα πλήρους ωραρίου εκεί όπου υπάρχει ζήτηση και πληθυσμιακή βάση.

Στόχος: βιωσιμότητα μονάδων μέσα από μεγαλύτερη συμμετοχή μαθητών και η δυνατότητα προσέλκυσης μαθητών από τις χώρες  διαμονής. Όποιος γνωρίζει τη γλώσσα θα μπορεί να είναι και ένας δυνητικά πρεσβευτής της χώρας.

Θα πρέπει να χαραχθεί μια γλωσσική πολιτική για την διεθνή αναγνώριση της γλώσσας μας. Παρά την αναγνώριση της αξίας της ελληνικής γλώσσας από οργανισμούς όπως η UNESCO, η Ελλάδα δεν έχει αξιοποιήσει επαρκώς τις δυνατότητες διεθνούς συνεργασίας και πιστοποίησης.

–  Σύναψη διακρατικών συμφωνιών για την πιστοποίηση και την επίσημη αναγνώριση της ελληνικής ως ξένης γλώσσας στα κράτη υποδοχής.

– Αναβάθμιση των επιπέδων γλωσσομάθειας που παρέχει το ελληνικό κράτος ώστε να έχουν μεγαλύτερη αξία και αναγνώριση διεθνώς.

Η στήριξη της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης δεν είναι έργο ενός Υπουργείου μόνο. Απαιτεί θεσμική συνεργασία, συνέπεια και μακροχρόνιο σχεδιασμό.

• Να διαμορφωθεί εθνική στρατηγική με συμμετοχή της ομογένειας και των τοπικών κοινοτήτων.
• Να υπάρξει θεσμική αναβάθμιση των ελληνικών σχολείων και προγραμμάτων, με σαφή στόχο τη βιωσιμότητα και την ποιότητα.

Η ελληνική γλώσσα και ο πολιτισμός είναι το πιο ισχυρό εργαλείο ήπιας εθνικής διπλωματίας και πατριωτικής συνείδησης. Δεν περισσεύει κανείς σε αυτήν την προσπάθεια.

Η πολιτεία, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι φορείς της ομογένειας χρειάζεται να βρουν κοινό βηματισμό για ένα ζήτημα που αφορά το μέλλον.

Γιατί αν συνεχίσουμε να «αρμενίζουμε στραβά», το κόστος δεν θα είναι δημοσιονομικό – θα είναι πολιτιστικό, κοινωνικό και εθνικό.

• Συμβουλεύοντας έναν κεντρικό τραπεζίτη (Άρθρο των Κωνσταντίνου Γάτσιου και Δημήτρη Α. Ιωάννου)
• Τι Ελληνισμό Θέλουμε στην Ευρώπη; (του Βασίλη Βούλγαρη)
• «Δεν είναι στραβός ο γιαλός – στραβά αρμενίζουμε: Ώρα για βιώσιμες λύσεις στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση στη Γερμανία» (του Βασίλη Βούλγαρη)
• Λύσεις και όχι ευχολόγια στα προβλήμετα των ελλήνων γιατρών του Εξωτερικού  «της Δήμητρας Βλαχοπούλου»
• Το Καλοκαίρι δεν έχει “λίστα ελέγχου”: Μια Υπενθύμιση στους Γονείς της Διασποράς (Της Παπαϊωάννου)

Τα προβλήματα των ιατρών με εξειδίκευση στο εξωτερικό κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους στην Ελλάδα ανασταλτικός παράγοντας επιστροφής– Κάλεσμα για Δημόσιο Διάλογο και Λύσεις

Οι νομοθετικές ελλείψεις στον τομέα της αναγνώρισης εξειδικευμένων ιατρικών προσόντων και δεξιοτήτων που αποκτήθηκαν στο εξωτερικό, κατά την επιστροφή επιστημόνων του τομέα της υγείας στην Ελλάδα, αποτέλεσαν αφορμή για την έναρξη ενός ευρύτερου διαλόγου, τόσο εντός όσο και εκτός της ελληνικής επικράτειας.

Η διαμόρφωση σαφούς νομικού πλαισίου με τεκμηριωμένα κριτήρια αξιολόγησης και αναγνώρισης ιατρικών προσόντων συνιστά θεμελιώδη προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους δικαίου και ενός αξιόπιστου συστήματος υγείας. Το νομοθετικό αυτό έλλειμμα αποτέλεσε αφορμή για το κάλεσμα των εξειδικευμένων επιτροπών του ΠΑΣΟΚ προς τους επιστήμονες του τομέα της υγείας που εργάζονται και εκπαιδεύονται στο εξωτερικό, και συγκεκριμένα στη Γερμανία.

Στόχος της παρούσας πρωτοβουλίας είναι η διεξαγωγή μιας σειράς συζητήσεων, ανοιχτών προς το ευρύ κοινό και ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, με σκοπό την καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι επιστήμονες του τομέα της υγείας κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους στην Ελλάδα, ως συνέπεια των υφιστάμενων νομοθετικών ελλείψεων. Επιπρόσθετα, επιδιώκεται η αναζήτηση ρεαλιστικών προτάσεων επίλυσης των προβλημάτων, βασιζόμενων στην διαφανή, αντικειμενική και ισότιμη αξιολόγηση και αναγνώριση ιατρικών προσόντων εντός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η έναρξη δημοσίου διαλόγου έγινε μέσω υβριδικής διαδικασίας – με διαδικτυακή και φυσική παρουσία – στις 12 Ιουνίου 2025 στην πόλη του Ντύσσελντορφ της Γερμανίας  και οργανώθηκε με πρωτοβουλία του Τομέα Απόδημου Ελληνισμού  ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής.

Η συζήτηση διεξήχθη υπό το συντονισμό του Τομεάρχη του Απόδημου Ελληνισμού κυρίου Βασίλη Βούλγαρη. Στη συζήτηση έλαβαν μέρος ο Τομεάρχης Υγείας του ΠΑΣΟΚ κ. Φραγγίδης και ο  Αν. Γταμματέας του Τομέα Απόδημου Ελληνισμού κ. Αγγελόπουλος καθώς οι συντονίστριες του δικτύου υγείας του Τομέα, ιατρών και οδοντιάτρων κ. Δήμητρα Βλαχοπούλου και κ. Ιωάννα Βασιλείου αντίστοιχα.

6o MEDICAL FORUM    «Ιατρική καριέρα στην Ελλάδα και τη Γερμανία: Ευκαιρίες – Προκλήσεις & Επιτυχίες

Παρούσα ήταν και η τριμελής επιτροπή του Συλλόγου Ελλήνων Ιατρών Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας Genesis e.V και εκπροσώπου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων  Γιατρών – αποτελούμενη από τον κ. Φαίδωνα Κατινάκη (πρόεδρος του συλλόγου και αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας), κ. Ιωάννη Κανάκη, κ. Ευάγγελο Χριστοδούλου.

Μεταξύ των συμμετεχόντων τοποθετήθηκαν και διακεκριμένοι επιστήμονες–ιατροί που δραστηριοποιούνται στη Γερμανία, με ενεργό κοινωνικό ενδιαφέρον, όπως η κ. Σοφία Θεοδωρίδου  και ο κ. Χαράλαμπος Μενενάκος, μέλη της ομοσπονδίας και αντιπρόσωποι των συλλόγων Έσσης και Βερολίνου.

Η αφετηρία της συζήτησης δόθηκε από τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ, με αφορμή την αναγνώριση της επείγουσας ανάγκης για δομική και ποιοτική αναβάθμιση του ελληνικού συστήματος υγείας. Στο πλαίσιο αυτής της πρωτοβουλίας, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να τοποθετηθούν, εντοπίζοντας τα κυριότερα προβλήματα και καταθέτοντας προτάσεις επίλυσης.

Επίκεντρο των παρεμβάσεών τους αποτέλεσαν οι δυσκολίες στην άμεση αναγνώριση, εντός της ελληνικής επικράτειας, πιστοποιημένων ιατρικών ειδικοτήτων, εξειδικεύσεων, προσόντων και ακαδημαϊκών τίτλων που αποκτώνται στη Γερμανία.

Τα επιχειρήματα υπέρ του αιτήματος για την απρόσκοπτη αναγνώριση των ιατρικών αυτών προσόντων βασίστηκαν στο διαφανές πλαίσιο απόκτησης και διατήρησης των σχετικών πιστοποιήσεων στη Γερμανία. Συγκεκριμένα, οι πιστοποιήσεις χορηγούνται από τον Ιατρικό Σύλλογο του εκάστοτε ομοσπονδιακού κρατιδίου, κατόπιν συμπλήρωσης του logbook και επιτυχούς συμμετοχής σε εξετάσεις. Προϋπόθεση για τη διατήρησή τους αποτελεί η συνεχής επιμόρφωση του ιατρού, η οποία αποδεικνύεται μέσω της συγκέντρωσης μορίων μετεκπαίδευσης. Η παραπάνω διαδικασία, διαφανής και αντικειμενική, συνιστά αδιάσειστο τεκμήριο ισοτιμίας και ισχυρό επιχείρημα υπέρ της αμοιβαίας αναγνώρισης των ιατρικών προσόντων μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενδεικτικά παρατέθηκαν συγκεκριμένα παραδείγματα προβλημάτων που σχετίζονται με την αυτόματη αναγνώριση πιστοποιημένων ιατρικών ειδικοτήτων στην Ελλάδα. Ο κύριος Κανάκης εξέφρασε έντονο προβληματισμό για την αδυναμία άμεσης αναγνώρισης της ειδικότητας της «Χειρουργικής των σπλάχνων», μιας ειδικότητας που, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, ασκείται και απασχολεί πάνω από 95 ελληνόφωνους επιστήμονες στο γερμανικό κράτος.

Ο συγκεκριμένος προβληματισμός έχει ήδη κοινοποιηθεί από τον ίδιο τον Σύλλογο με επίσημη επιστολή προς τον Πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη και την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας.

 Ανάλογα προβλήματα αυτόματης αναγνώρισης παρατηρούνται και σε άλλες ειδικότητες, όπως η «Αιματολογία-Ογκολογία». Για να υπερκεραστεί το ζήτημα και να ασκηθεί ανεμπόδιστα το ιατρικό επάγγελμα στην Ελλάδα, οι επιστήμονες καλούνται συχνά να συμπληρώσουν μήνες μετεκπαίδευσης ή ακόμα και να υποβληθούν εκ νέου σε ιατρικές εξετάσεις για την πιστοποίηση του τίτλου ειδικότητας τους.

Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι η δυσκολία άμεσης αναγνώρισης δεν περιορίζεται μόνο στον τομέα των ιατρικών ειδικοτήτων, αλλά εκτείνεται και στον κλάδο των ιατρικών εξειδικεύσεων, υποεξειδικεύσεων και πρόσθετων τίτλων. Ιδιαίτερα νευραλγικό θεωρείται το ζήτημα της πιστοποίησης των πρακτικών ικανοτήτων.

Συγκεκριμένα, επισημάνθηκε ότι το ελληνικό κράτος δεν διαθέτει προς το παρόν ξεκάθαρο πλαίσιο αναγνώρισης για το πλήθος των εξειδικεύσεων που χορηγούνται στη Γερμανία. Ενδεικτικά, αναφέρθηκαν εξειδικεύσεις που αφορούν τον τομέα της επεμβατικής καρδιολογίας, της βαριατρικής χειρουργικής και της διαχείρισης παθήσεων μαστού. Κατά συνέπεια, δυσχεραίνεται η άμεση και απρόσκοπτη αλληλεπίδραση των επιστημόνων με εξειδίκευση εντός και εκτός Ελλάδας, γεγονός που ενδέχεται να καθυστερεί τη γόνιμη εξέλιξη του παρόντος συστήματος υγείας.

Στο ίδιο πλαίσιο, τέθηκε και το ζήτημα εξειδικεύσεων που δεν προβλέπονται καθόλου από το ελληνικό σύστημα υγείας, παρά τη ραγδαία πρόοδο της ιατρικής επιστήμης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η αναγνώριση της ύπαρξης αυτών των τίτλων συνιστά εφαλτήριο για τη μεταφορά και ενσωμάτωση νέας γνώσης, συμβάλλοντας στον εκσυγχρονισμό της εγχώριας ιατρικής πρακτικής. Παράλληλα, προωθείται η εξωστρέφεια του συστήματος και ενισχύεται η αμφίδρομη ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών μεταξύ διαφορετικών χωρών και επαγγελματικών πλαισίων.

Στον ακαδημαϊκό τομέα, διατυπώθηκαν ενστάσεις αναφορικά με τη διαφορετική χρήση και, κατ’ επέκταση, την αναγνώριση τίτλων καθ’ όλη τη διάρκεια της ερευνητικής πορείας ενός επιστήμονα. Οι ενστάσεις των επιστημόνων υγείας εδράζονται στα κριτήρια που έχει θεσπίσει το ελληνικό κράτος προκειμένου να αναγνωρίσει την ισοτιμία των τίτλων. Ενδεικτικά, ο ακαδημαϊκός τίτλος που χορηγείται στη Γερμανία με την ονομασία «Dr. med.» αναγνωρίζεται στην Ελλάδα ως ισάξια διδακτορική διατριβή (κατά το ελληνικό σύστημα «Διδάκτωρ») βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η διάρκεια διεξαγωγής της διατριβής.

-Ο συνυπολογισμός του χρόνου διεξαγωγής ως κριτηρίου βαρύτητας και επιστημονικής αξίας μιας μελέτης χαρακτηρίστηκε ως μη αντικειμενικό και ασταθές επιχείρημα, και διατυπώθηκε έκκληση για αναθεώρηση των σχετικών προϋποθέσεων αναγνώρισης.

Την καταγραφή των προβλημάτων ακολούθησε η αναζήτηση ρεαλιστικών λύσεων, όχι μόνο προς όφελος των ίδιων των επιστημόνων, αλλά κυρίως υπό το πρίσμα ενός ευέλικτου κράτους, το οποίο επιδιώκει την εξελιγμένη και βέλτιστη παροχή δημόσιας υγείας, λαμβάνοντας υπόψη την ιδιαίτερη γεωμορφολογία της ελληνικής επικράτειας.

Με βάση τα προαναφερθέντα, κατέστη σαφές το αίτημα των επιστημόνων για αναγνώριση των προσόντων τους από το αντίστοιχο ελληνικό σύστημα, η οποία θα βασίζεται σε σαφή και διαφανή κριτήρια και όχι σε αναγνώριση άνευ όρων. Λαμβάνοντας ως παράδειγμα το γερμανικό σύστημα υγείας, το οποίο βασίζεται στην πιστοποίηση και αξιολόγηση, προτάθηκε με σαφήνεια η καθιέρωση διαδικασίας αξιολόγησης των γιατρών όλων των ειδικοτήτων και βαθμίδων, εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας, αναφορικά με την επάρκειά τους, ανεξαρτήτως χώρας μετεκπαίδευσης– ακόμη και στην περίπτωση εγχώριας εκπαίδευσης. Καθώς η επιστήμη της υγείας εξελίσσεται διαρκώς, ανακύπτει αναπόφευκτα και η ανάγκη για συνεχή ενημέρωση και αξιολόγηση των γιατρών σε σχέση με νέες τεχνικές και θεραπείες στον τομέα της ειδίκευσής τους. Η διαδικασία αυτή συνιστά κίνητρο για εξέλιξη, διέπει τη ζωή κάθε επιστήμονα και διασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών υγείας από ενημερωμένους και καταρτισμένους επαγγελματίες.

Περιθώρια βελτίωσης και εκσυγχρονισμού του ελληνικού συστήματος υγείας προτάθηκαν επίσης, λαμβάνοντας υπόψη την αστικοποίηση και τη νησιωτικότητα της χώρας, καθώς και την αυξημένη κινητικότητα των ατόμων κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου. Επί τάπητος τέθηκε ο ρόλος της τηλεϊατρικής, καθώς και η ανάγκη επαρκούς στελέχωσης των νοσοκομείων και ιατρείων των νησιών μέσω της θέσπισης κινήτρων για τους επιστήμονες του κλάδου της υγείας να εργαστούν σε αυτά. Μεταξύ άλλων, προτάθηκε η δημιουργία μεγάλων ιατρικών κέντρων που θα αντιμετωπίζουν εξειδικευμένες παθήσεις σε περιοχές απομακρυσμένες από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η πρόταση αυτή θεμελιώθηκε στην ανάγκη αποκέντρωσης, εκσυγχρονισμού και εξειδίκευσης, δημιουργώντας παράλληλα τις προϋποθέσεις για μια γόνιμη ανταλλαγή ιατρικών ικανοτήτων.

Από την πλευρά του ο κύριος Φραγγίδης ως  Τομεάρχης Υγείας  του  ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής επισήμανε ότι η ελεύθερη κινητικότητα των ανθρώπων και ιδεών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλει και πρέπει να επεκτείνεται και στο πεδίο των ιατρικών πιστοποιήσεων.  Ξεκάθαρα εναντιώθηκε σε οποιαδήποτε μορφή μη αναγνώρισης ισότιμης πιστοποίησης προερχόμενης από ευρωπαϊκή χώρα από το ελληνικό κράτος και δεσμεύτηκε να υπερασπιστεί αυτή τη θέση. Ταυτόχρονα υπογράμμισε την ανάγκη εκσυγχρονισμού του συστήματος υγείας, το οποίο — όπως αναφέρθηκε — απαντούσε στις ανάγκες των πολιτών όταν θεσπίστηκε από τον Γεώργιο Γεννηματά, αλλά δεν εξελίχθηκε στο χρόνο μαζί με την ίδια την κοινωνία και τις ανάγκες της. Προς αυτήν την κατεύθυνση, προτάθηκε η δημιουργία μεγάλων εξειδικευμένων κέντρων για τη διαχείριση σπάνιων παθήσεων, αντί για πολλά μικρά νοσοκομεία που παρέχουν το ίδιο μη εξειδικευμένο επίπεδο υπηρεσιών σε κοντινή απόσταση, καθώς και η δημιουργία κατάλληλων προϋποθέσεων με σκοπό την αξιολόγηση των ίδιων των ιατρών εντός Ελλάδος — ένα ευαίσθητο θέμα με έντονο κοινωνικό αντίκτυπο. Στα κριτήρια αξιολόγησης ενέταξε, μεταξύ άλλων, και τα χρόνια προϋπηρεσίας σε νοσοκομεία του εξωτερικού — δημόσια ή ιδιωτικά.

Εν κατακλείδι παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο του διαλόγου δύο διαφορετικά συστήματα υγείας με κοινό στόχο, αλλά δυστυχώς με σημαντικές αποκλίσεις που δυσχεραίνουν την ανεμπόδιστη ροή της ιατρικής γνώσης και εμπειρίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προς αυτή την κατεύθυνση καταγράφηκαν προβληματισμοί των επιστημόνων και ιδιαίτερα τα νομοθετικά κενά του ελληνικού συστήματος που συντελούν σε αυτά. Εν συνεχεία, προτάθηκαν μέσα και τρόποι υπέρβασης των προβλημάτων αυτών με προτεραιότητα την αναβάθμιση της ποιότητας της δημόσιας φροντίδας υγείας. Κοινός τόπος σύγκλισης ήταν η ανάγκη εκσυγχρονισμού του ελληνικού συστήματος υγείας βασισμένη σε ένα πλαίσιο διαφανούς και αντικειμενικής αξιολόγησης. Η ανάγκη αυτή δεν αποτελεί μεμονωμένο αίτημα των ιατρών του εξωτερικού, αλλά απαντά στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας να βελτιώσει την πρόσβαση και το επίπεδο παροχής του ευαίσθητου κοινωνικού αγαθού της υγείας. Μέσα από το δημόσιο διάλογο καλούνται ενεργοί πολίτες να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους, να τοποθετηθούν με προτάσεις συμβάλλοντας στη διαμόρφωση ενός εξελιγμένου ποιοτικού συστήματος υγείας.

της Δήμητρας Βλαχοπούλου

Ιατρός στη Γερμανία

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

• Χιλιομετρικό… φόρο στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μελετά η βρετανική κυβέρνηση
• Ένα νέο κβαντικό bit του Πανεπιστημίου Πρίνστον διαρκεί τρεις φορές περισσότερο
• Σταϊνμάιερ: Η γερμανική δημοκρατία και η ελευθερία δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση από την επανένωση της χώρας
• Ο ταχυδρόμος ίσως να χτυπά… μια φορά στη Νορβηγία
• Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ συνδέεται με πρόωρα και πιο σοβαρά εγκεφαλικά

Eine Analyse von immowelt für die deutschen Großstädte zeigt, wie sich die Wohnfläche, die Wohnungskäufer für ein Budget von 350.000 Euro erhalten, verändert hat.

Wohnungskäufer bekommen in deutschen Großstädten heute für das gleiche Geld teils deutlich mehr Wohnfläche als noch vor drei Jahren. Wer über ein Budget von 350.000 Euro verfügt, kann sich damit bis zu 32 Quadratmeter mehr leisten als 2022. Zwar sind die Immobilienpreise zuletzt wieder leicht gestiegen, dennoch liegt das Preisniveau in den meisten Städten weiterhin unter dem damaligen Niveau.

Im längerfristigen Vergleich zeigt sich allerdings ein anderes Bild: Gegenüber dem Jahr 2020 hat sich die leistbare Quadratmeterzahl in fast allen Großstädten reduziert.

2025 vs. 2022: Mehr Wohnfläche für gleiches Budget

Insgesamt erhalten Wohnungskäufer aktuell in 72 von 79 deutschen Großstädten für das gleiche Geld mehr Wohnraum als vor drei Jahren. So kann man sich etwa in Hamburg mit einem Budget von 350.000 Euro heute durchschnittlich 53 Quadratmeter leisten – das sind 5 Quadratmeter mehr als 2022. Dasselbe Plus gibt es in München, wo Käufer für 350.000 Euro derzeit eine Bestandswohnung mit 39 Quadratmetern bekommen.

In den anderen Metropolen fallen die Anstiege geringer aus: In Berlin und Frankfurt hat sich die Wohnfläche um jeweils 4 Quadratmeter vergrößert, in Köln um lediglich 3 Quadratmeter.

5-Jahresvergleich: Leistbare Wohnfläche sinkt um bis zu 46 Quadratmeter

Anders sieht es beim längerfristigen Vergleich aus: Trotz der zwischenzeitlichen Preisrückgänge infolge des Zinsanstiegs liegen die Angebotspreise von Bestandswohnungen heute in den meisten Städten immer noch deutlich über dem Niveau des Jahres 2020. Im Vergleich zu damals müssen Käufer daher vielerorts Einbußen bei der Wohnungsgröße hinnehmen: In 76 von 79 Großstädten liegt die für 350.000 Euro leistbare Quadratmeterzahl heute niedriger als vor 5 Jahren. In Berlin etwa bekamen Käufer damals noch eine Bestandswohnung mit 76 Quadratmetern. Inzwischen reichen 350.000 Euro in der Hauptstadt nur noch für 65 Quadratmeter und somit rund ein Zimmer weniger. In Köln fällt der Rückgang mit -15 Quadratmetern sogar noch deutlicher aus. In Frankfurt (-3 Quadratmeter) und München (-1 Quadratmeter) müssen Wohnungskäufer dagegen nur geringfügige Einbußen hinnehmen.

Quelle Immowelt

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΟΛΙΤΗ ΟΠΩΣ ΤΥΠΩΝΕTΑΙ
• So ziehen die Deutschen um: Mit 20,5 Jahren raus aus dem Elternhaus – aber mehr als jeder 6. kehrt zurück
• Landesregierung stärkt Deutsch und Mathematik an Grundschulen
• Betrug in Corona-Testzentren: Steuerfahndung treibt 100 Millionen Euro Steuern ein
• Altes Haus, neue Besitzer: Diese Sanierungspflichten haben Erben