Πάνω από 10.000 ταξιδιώτες θα ξεκινήσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές από… τη ζυγαριά.

Συγκεκριμένα, έως τις 2 Ιουλίου, η Air New Zealand διεξάγει έρευνα για τη μέτρηση του μέσου βάρους των επιβατών και των αποσκευών τους σε διεθνείς πτήσεις από το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ώκλαντ.

Κατά το check-in, οι ταξιδιώτες καλούνται να σταθούν σε ψηφιακή ζυγαριά. Οι αποσκευές τους τοποθετούνται σε διαφορετική κλίμακα. Τα δεδομένα υποβάλλονται στην έρευνα ανώνυμα.

Η Air New Zealand διενεργεί αυτές τις έρευνες βάρους επιβατών εδώ και χρόνια.

Το 2003, μια έρευνα από την Αρχή Πολιτικής Αεροπορίας της Νέας Ζηλανδίας (CAA) σε 15.000 ανθρώπους βρήκε ότι το μέσο βάρος των επιβατών και των χειραποσκευών τους ήταν 85,4 κιλά. Με βάση αυτά τα ευρήματα, η CAA μπόρεσε να προσδιορίσει ένα «κανονικό βάρος» και να υπολογίσει πόσους επιβάτες μπορεί να μεταφέρει ένα μεγάλο αεροπλάνο.

Διαβεβαιώσεις για προστασία ατομικών δεδομένων

«Θέλουμε να διαβεβαιώσουμε τους πελάτες μας ότι δεν υπάρχει ορατή οθόνη πουθενά. Κανείς δεν μπορεί να δει το βάρος σας – ούτε εμείς. Ξέρουμε ότι το να πατάς στη ζυγαριά μπορεί να είναι τρομακτικό», είπε ο εκπρόσωπος των αερογραμμών, Alastair James.

«Ζυγίζουμε όλα όσα πηγαίνουν στο αεροσκάφος – από το φορτίο μέχρι τα γεύματα στο αεροσκάφος, μέχρι τις αποσκευές. Για τους επιβάτες, το πλήρωμα και τις χειραποσκευές, χρησιμοποιούμε μέσο βάρος, το οποίο λαμβάνουμε από τη διεξαγωγή αυτής της έρευνας».

Το νέο πρόγραμμα, θα εγκαινιάσουν οι επιβάτες της πτήσης από το Ώκλαντ στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης. Η πτήση των 17 ωρών είναι μια από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια παγκοσμίως.

Παρόμοια μελέτη πραγματοποιήθηκε το 2021, αλλά μόνο για πτήσεις εσωτερικού. Η ζύγιση επιβατών σε διεθνείς πτήσεις αναβλήθηκε την εποχή της πανδημίας.

Πηγή: ertnews.gr

Λίγες ημέρες πριν σιγήσει, το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ «έδωσε» στους αστρονόμους πληροφορίες για τρεις νέους εξωπλανήτες.

Η έρευνα, που διεξήχθη με τη βοήθεια πολιτών-ερασιτεχνών αστρονόμων, δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας.

Πέρα από το ηλιακό μας σύστημα έχουν επιβεβαιωθεί περισσότεροι από 5.000 πλανήτες και οι περισσότεροι από τους μισούς ανακαλύφθηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ της NASA.

Λίγο πριν σιγήσει, τον Οκτώβριο του 2018, το τηλεσκόπιο συνέχισε να καταγράφει τη φωτεινότητα των άστρων και μια ομάδα επιστημόνων από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης και το Πανεπιστήμιο του Ουινσκόνσιν, ερεύνησε τα υψηλής ποιότητας δεδομένα της τελευταίας εβδομάδας του και εντόπισε τρία αστέρια, στο ίδιο μέρος του ουρανού, η φωτεινότητα των οποίων φάνηκε να εξασθενεί για λίγο.

Όπως διαπίστωσαν, δύο από τα άστρα «φιλοξενούν» από έναν πλανήτη, ενώ το τρίτο έναν «υποψήφιο» πλανήτη που δεν έχει ακόμη επαληθευτεί.

Οι ερευνητές παρουσίασαν τις παρατηρήσεις τους στην ομάδα ερασιτεχνών και επαγγελματιών αστρονόμων «Visual Survey Group», που αναζητούν με το μάτι εξωπλανήτες σε δορυφορικά δεδομένα. Η ομάδα πέρασε μερικές ημέρες εξετάζοντας αποτελεσματικά τις καμπύλες φωτός περίπου 33.000 αστεριών, που κατέγραψε το Κέπλερ.

Ήταν δεδομένα που συνέλεξε το τηλεσκόπιο μόλις μία εβδομάδα πριν αρχίσει να χάνει τα καύσιμά του. Ακόμα και με αυτά τα λίγα δεδομένα, η ομάδα κατάφερε να εντοπίσει μια μοναδική διέλευση σε τρία διαφορετικά αστέρια.

Στη συνέχεια οι επαγγελματίες αστρονόμοι εξέτασαν τις τελευταίες, χαμηλότερης ποιότητας παρατηρήσεις του τηλεσκοπίου, οι οποίες ελήφθησαν τις τελευταίες έντεκα ημέρες λειτουργίας του για να δουν αν μπορούσαν να εντοπίσουν επιπλέον διελεύσεις στα ίδια τρία άστρα, απόδειξη ότι ένας πλανήτης περιφέρεται περιοδικά γύρω από το άστρο του. Αυτή η έρευνα επιβεβαίωσε τους δύο πλανήτες.

Ο ένας πλανήτης είναι ο Κ2-416 b που έχει περίπου 2,6 φορές το μέγεθος της Γης και περιστρέφεται γύρω από το άστρο του περίπου κάθε 13 ημέρες. Ο δεύτερος, ο Κ2-417 b, είναι ένας ελαφρώς μεγαλύτερος πλανήτης που έχει λίγο περισσότερο από τρεις φορές το μέγεθος της Γης και περιστρέφεται γύρω από το άστρο του κάθε 6,5 ημέρες.

Και οι δύο πλανήτες βρίσκονται σε απόσταση περίπου 400 ετών φωτός από τη Γη.

Ο υποψήφιος πλανήτης (EPIC 246251988 b) είναι ο μεγαλύτερος από τους τρεις με μέγεθος σχεδόν τετραπλάσιο της Γης, περιφέρεται γύρω από το άστρο του σε περίπου δέκα ημέρες και βρίσκεται λίγο πιο μακριά, 1.200 έτη φωτός από τη Γη.

«Βρήκαμε τους τελευταίους ίσως πλανήτες που ανακάλυψε ποτέ το Κέπλερ, σε δεδομένα που ελήφθησαν, ενώ το διαστημικό σκάφος έτρεχε κυριολεκτικά με αναθυμιάσεις», λέει ο καθηγητής Άντριου Βάντερμπεργκ από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μια αθέατη μαύρη τρύπα μεσαίας μάζας, που κρύβεται στην καρδιά του κοντινότερου σφαιρωτού σμήνους αστέρων στη Γη, το οποίο βρίσκεται 6.000 έτη φωτός μακριά, εντόπισαν αστρονόμοι.

Οι μαύρες τρύπες μεσαίας μάζας, που ζυγίζουν περίπου 100 ως 100.000 φορές τη μάζα του Ήλιου, φαίνεται ότι είναι σπάνιες και αστρονόμοι έχουν εντοπίσει κάποιες πιθανές τέτοιες μαύρες τρύπες στην περιφέρεια άλλων γαλαξιών, αλλά και σε πυκνά σφαιρωτά σμήνη αστεριών που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον γαλαξία μας.

Χρησιμοποιώντας τις μοναδικές δυνατότητες του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble της NASA/ESA, οι αστρονόμοι εστίασαν στον πυρήνα του σφαιρωτού αστρικού σμήνους Messier 4 (M4) για να διερευνήσουν μαύρες τρύπες με μεγαλύτερη ακρίβεια από ότι σε προηγούμενες έρευνες.

Η μελέτη τους δημοσιεύεται στο περιοδικό της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας «Monthly Notices».

Η ομάδα, με επικεφαλής τον Εντουάρντο Βιτράλ από το Επιστημονικό Ινστιτούτο του Διαστημικού Τηλεσκοπίου στη Βαλτιμόρη, εντόπισε μια πιθανή μαύρη τρύπα ενδιάμεσης μάζας, που ζυγίζει περίπου 800 φορές τη μάζα του Ήλιου.

Η τρύπα αυτή δεν είναι ορατή, αλλά η μάζα της υπολογίστηκε μελετώντας την κίνηση των αστεριών που βρίσκονται στο βαρυτικό πεδίο της.

Συγκεκριμένα, οι αστρονόμοι εξέτασαν παρατηρήσεις δώδεκα ετών του Μ4 από το Hubble. Το διαστημικό σκάφος Gaia του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) συνέβαλε επίσης με σαρώσεις πάνω από 6.000 αστέρων που περιόρισαν το συνολικό σχήμα του σμήνους και τη μάζα του.

Πάντως, επειδή οι μαύρες τρύπες μεσαίας μάζας στα σφαιρωτά σμήνη είναι τόσο αόριστες, ο Βιτράλ προειδοποιεί ότι «εναλλακτικά, μπορεί να υπάρχει ένας αστρικός μηχανισμός που απλώς δεν γνωρίζουμε, τουλάχιστον στο πλαίσιο της τρέχουσας φυσικής».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η NASA ζητάει τη βοήθεια όλων όσων είναι λάτρεις του Διαστήματος για να εντοπίσει αστεροειδείς μέσα από χιλιάδες δεδομένα.

Πρόκειται για το πρόγραμμα «The Daily Minor Planet project», στο πλαίσιο του οποίου ο κάθε ενδιαφερόμενος καλείται να δει μια σειρά εικόνων και να αποφασίσει αν οι κηλίδες φωτός μοιάζουν με αστεροειδείς, αυτά τα κομμάτια βράχου που πέφτουν στο Διάστημα ως απομεινάρια του σχηματισμού του Ηλιακού μας Συστήματος, ή αν αντίθετα είναι ψευδείς ανιχνεύσεις που οφείλονται σε αστέρια στο φόντο που τρεμοπαίζουν, σκόνη στον καθρέφτη του τηλεσκοπίου ή άλλα αίτια.

Οι εθελοντές επισκέπτονται την ιστοσελίδα zooniverse και, αφού παρατηρήσουν μια σειρά εικόνων, απαντούν με «ναι» ή «όχι» για το αν βλέπουν σε αυτές αστεροειδείς. Επίσης, μπορούν να γράψουν σχόλια ή να ανταλλάξουν σκέψεις και πληροφορίες με άλλους συμμετέχοντες.

Οι εικόνες που καλούνται να αξιολογήσουν προέρχονται από το αστρονομικό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου της Αριζόνα «Catalina Sky Survey», που χρηματοδοτείται από τη NASA. Στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού συλλέγονται στο Αστεροσκοπείο Steward στην Αριζόνα περισσότερες από 1.000 εικόνες κάθε βράδυ.

Οι εικόνες αυτές προστίθενται καθημερινά στην ιστοσελίδα.

Αυτός ο τεράστιος όγκος εικόνων που συλλέγεται δυσχεραίνει τους ερευνητές, οι οποίοι ζητούν τη βοήθεια του κοινού για να εντοπίσουν τους κοντινούς στη γη αστεροειδείς (γεωπλήσιους), οι οποίοι «ξεγλιστρούν» από το σύστημα ανίχνευσης.

Το λογισμικό ανίχνευσης αστεροειδών μπορεί να εντοπίζει πιθανούς αστεροειδείς, ωστόσο οι επιστήμονες σημειώνουν ότι πολλές από αυτές τις ανιχνεύσεις είναι ψευδώς θετικές.

Μάλιστα, υπολογίζεται ότι μόλις το 1% των εικόνων που παρουσιάζονται στους χρήστες απεικονίζει αληθινούς αστεροειδείς.

«Παίρνουμε τόσες πολλές εικόνες του ουρανού κάθε βράδυ που δεν είναι εφικτό να τις εξετάσουμε όλες για να εντοπίσουμε πιθανούς αστεροειδείς», σημειώνει ο Κάρσον Φουλς, επικεφαλής του προγράμματος «Catalina Sky Survey». «Σκέφτηκα ότι θα ήταν υπέροχο αν οι άνθρωποι μπορούσαν να κάνουν αυτό που κάνουμε εμείς κάθε βράδυ. Αυτή η ιστοσελίδα ανοίγει τις πόρτες. Θέλετε να ψάξετε και εσείς για αστεροειδείς; Αν ναι, ελάτε μέσα», προσθέτει ο ίδιος.

Οι μεγαλύτεροι αστεροειδείς αντανακλούν περισσότερο φως και έχουν ανακαλυφθεί από τους επιστήμονες, ωστόσο οι μικρότεροι είναι πιο πολυάριθμοι και λιγότερο εύκολο να εντοπιστούν.

Οι περισσότεροι αστεροειδείς του Ηλιακού μας Συστήματος εντοπίζονται στην Κύρια Ζώνη, που βρίσκεται ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία.

Συχνότερα, οι αστεροειδείς αυτοί περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο ακίνδυνα, χωρίς ποτέ να διασταυρωθούν με τις τροχιές των μεγάλων πλανητών. Όμως, άλλοι, οι γεωπλήσιοι αστεροειδείς, έχουν τροχιές που μπορούν να τους φέρουν κοντά στη Γη ή που τέμνουν την τροχιά της Γης.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για να βρούμε αυτά τα αντικείμενα, σύμφωνα με τη NASA. Ορισμένοι αστεροειδείς αποτελούν κίνδυνο πρόσκρουσης στη Γη, ενώ άλλοι είναι απαραίτητοι στην προσπάθεια της ανθρωπότητας να εξερευνήσει το Διάστημα.

Το ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι τόσο μεγάλο που στις πρώτες τέσσερις μέρες από την έναρξη λειτουργίας της ιστοσελίδας συμμετέχουν στην αναζήτηση περισσότεροι από 1.200 εθελοντές, οι οποίοι έχουν ολοκληρώσει ήδη το 56% του πρότζεκτ.

Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που η NASA ζητάει τη βοήθεια του κοινού στον εντοπισμό αντικειμένων στο Διάστημα.

Είχε προηγηθεί το πρότζεκτ «Catalina Outer Solar System Survey project», στο οποίο οι συμμετέχοντες καλούνταν να αναζητήσουν σε φωτογραφίες ουράνια σώματα που βρίσκονται πέρα από την τροχιά του πλανήτη Ποσειδώνα.

Επίσης, σε εξέλιξη βρίσκεται το πρόγραμμα «Active Asteroids» για την αναζήτηση ενεργών αστεροειδών, μια κατηγορία αντικειμένων που εντοπίζεται σπάνια.

Τέτοιου είδους προγράμματα ανήκουν στη λεγόμενη «Επιστήμη των πολιτών», που αφορά στη συμμετοχή των πολιτών σε δραστηριότητες και διαδικασίες, οι οποίες λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια μιας επιστημονικής έρευνας. Μέσω σχετικών προγραμμάτων της NASA, περισσότεροι από 410 πολίτες έχουν συμπεριληφθεί ως συν-συγγραφείς σε επιστημονικές δημοσιεύσεις της.

Αυτή την περίοδο η NASA έχει 36 τέτοια πρότζεκτς ενεργά, που απευθύνονται σε ενδιαφερόμενους πολίτες σε όλο τον κόσμο, από την καταγραφή πληθυσμών πιγκουίνων και την παρατήρηση λιμνών μέχρι την ανάλυση της ποιότητας του αέρα και την καταγραφή ήχων πουλιών.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Περισσότερες από το 50% των μεγαλύτερων λιμνών στον κόσμο χάνουν νερό, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Science». Οι βασικοί ένοχοι γι’ αυτό είναι η αύξηση της θερμοκρασίας, η μη βιώσιμη ανθρώπινη κατανάλωση και η καθίζηση.

Ερευνητές από το Ινστιτούτο CIRES του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ, το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κάνσας, το Πανεπιστήμιο της Τουλούζης στη Γαλλία και το Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας KAUST στη Σαουδική Αραβία δημιούργησαν μια τεχνική για τη μέτρηση των μεταβολών της στάθμης του νερού σε σχεδόν 2.000 από τις μεγαλύτερες λίμνες, φυσικές και τεχνητές, του κόσμου, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το 95% της συνολικής αποθήκευσης νερού στις λίμνες της Γης.

Ανάμεσα σε αυτές, μελέτησαν και ελληνικές, στις οποίες εντοπίζουν τάση ξήρανσης: τις Πρέσπες, την τεχνητή λίμνη του Πολυφύτου και την τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών.

Η ομάδα συνδύασε παρατηρήσεις τριών δεκαετιών από μια σειρά δορυφόρων με μοντέλα για να ποσοτικοποιήσει τις τάσεις στην αποθήκευση νερού στις λίμνες, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Χρησιμοποίησε 250.000 στιγμιότυπα από 1.972 από τις μεγαλύτερες λίμνες της Γης, που καταγράφηκαν από δορυφόρους την περίοδο 1992-2020. Επίσης, συγκέντρωσαν μετρήσεις για τις στάθμες νερού από εννέα δορυφορικά αλτίμετρα και μελέτησαν τις μετρήσεις αυτές σε βάθος χρόνου για να μειώσουν την όποια αβεβαιότητα. Για τις λίμνες χωρίς μακροχρόνια καταγραφή στάθμης, χρησιμοποίησαν πρόσφατες μετρήσεις νερού που έγιναν από δορυφόρους. Ο συνδυασμός των πρόσφατων μετρήσεων στάθμης με πιο μακροπρόθεσμες μετρήσεις του εμβαδού τους, επέτρεψε στους επιστήμονες να ανακατασκευάσουν τον όγκο των λιμνών πριν από δεκαετίες.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, το 53% των λιμνών παγκοσμίως, τόσο στις ξηρές όσο και στις υγρές περιοχές, παρουσίασε μείωση του όγκου τους.

Οι ερευνητές παρομοιάζουν αυτή τη μείωση με το μέγεθος 17 λιμνών Μιντ, που είναι η μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι απώλειες στις υγρές τροπικές λίμνες και στις λίμνες της Αρκτικής υποδηλώνουν πιο εκτεταμένες τάσεις ξήρανσης από ό,τι είχε γίνει προηγουμένως αντιληπτό.

Στις τεχνητές λίμνες αυτή η μείωση είναι μεγαλύτερη: σχεδόν τα δύο τρίτα τους παγκοσμίως, παρουσίασαν σημαντικές απώλειες νερού.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λίμνες αποθηκεύουν το 87% του νερού του πλανήτη, γεγονός που τις καθιστά πολύτιμο πόρο για το οικοσύστημα της Γης. Σε αντίθεση με τα ποτάμια, σημειώνουν οι ερευνητές, οι λίμνες δεν παρακολουθούνται επαρκώς, αν και παρέχουν νερό για ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας.

Μάλιστα, εκτιμούν ότι περίπου το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι κατοικεί στη λεκάνη μιας λίμνης που ξηραίνεται, γεγονός που υποδηλώνει την ανάγκη για αλλαγές στη βιώσιμη διαχείριση των υδάτινων πόρων.

Πάντως, ενώ η πλειονότητα των λιμνών συρρικνώθηκε, το 24% είδε σημαντική αύξηση στην αποθήκευση νερού, κυρίως σε περιοχές με λίγο πληθυσμό στο εσωτερικό του οροπεδίου του Θιβέτ, στις βορειότερες Μεγάλες Πεδιάδες στη βόρεια Αμερική και σε περιοχές με νεότερες τεχνητές λίμνες, όπως οι λεκάνες των ποταμών Γιανγκτσέ στην Κίνα, Μεκόνγκ στη νοτιοανατολική Ασία και Νείλου.

Ο επικεφαλής συγγραφέας Φάνγκφανγκ Γιάο, συνεργάτης στο Ινστιτούτο CIRES και στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, αναφέρει ότι τα νέα δεν είναι εντελώς δυσοίωνα.

Με αυτή τη νέα μέθοδο παρακολούθησης της αποθήκευσης νερού στις λίμνες και των λόγων πίσω από αυτή, οι επιστήμονες μπορούν να δώσουν στις κοινότητες πληροφορίες για το πώς μπορούν να προστατεύσουν καλύτερα τις κρίσιμες πηγές νερού και τα σημαντικά περιφερειακά οικοσυστήματα.

Οι ερευνητές αναφέρουν στη δημοσίευσή τους πιθανές λύσεις για τη μείωση της ξήρανσης των λιμνών και παρουσιάζουν το παράδειγμα της λίμνης Σεβάν στην Αρμενία, όπου παρατηρήθηκε αύξηση της αποθήκευσης νερού τα τελευταία 20 χρόνια, την οποία οι επιστήμονες συνδέουν με τη νομοθεσία που έχει ψηφιστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 για τη ρύθμιση της άντλησης νερού.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ομάδα αστρονόμων ανακάλυψε έναν εξωπλανήτη στο μέγεθος της Γης που μπορεί να είναι γεμάτος ηφαίστεια.

Μελετώντας δεδομένα που συνέλεξαν ο δορυφόρος Transiting Exoplanet Survey Satellite της NASA, το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer και επίγεια τηλεσκόπια, οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως η επιφάνεια του εξωπλανήτη LP 791-18d είναι πιθανότατα καλυμμένη από ηφαίστεια και μπορεί να βιώνει εκρήξεις με την ίδια συχνότητα όπως το φεγγάρι του Δία, η Ιώ, το πιο δραστήριο γεωλογικώς αντικείμενο στο ηλιακό μας σύστημα, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Ο LP 791-18d βρίσκεται σε απόσταση περίπου 90 ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό Κρατήρ, όπου περιστρέφεται γύρω από έναν ερυθρό νάνο, τον πιο κοινό τύπο άστρο στο γαλαξία μας.

Στο σύστημα έχουν εντοπιστεί και άλλοι δυο εξωπλανήτες.

Ο LP 791-18b, ο οποίος εκτιμάται ότι είναι 20% μεγαλύτερος από τη Γη και ο LP 971-18c, ο οποίος έχει περίπου 2,5 φορές το μέγεθος της Γης και μάζα επτά φορές μεγαλύτερη από αυτή του πλανήτη μας.

Οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι ο ογκώδης πλανήτης LP 971-18c μπορεί να συμβάλλει στην πιθανή ηφαιστειότητα του πρόσφατα εντοπισμένου εξωπλανήτη.

Κατά τη διάρκεια κάθε τροχιάς, οι δυο εξωπλανήτες περνούν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Κάθε κοντινό πέρασμα του μεγαλύτερου εξωπλανήτη προκαλεί βαρυτική έλξη στον μικρότερο, κάνοντας την τροχιά του κάπως ελλειπτική.

Σε αυτή την ελλειπτική τροχιά, ο LP 791-18d παραμορφώνεται ελαφρώς κάθε φορά που περνά γύρω από το άστρο. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις προκαλούν τη θέρμανση του εσωτερικού του πλανήτη, οδηγώντας σε ηφαιστειακή δραστηριότητα. Το ίδιο συμβαίνει και στο πιο ενεργό ηφαιστειακά σώμα του ηλιακού μας συστήματος, την Ιώ.

Ωστόσο δεν υπάρχουν ακόμα άμεσες αποδείξεις που να αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ηφαίστεια σε όλο τον LP 971-18d. Οι μελλοντικές παρατηρήσεις του πλανήτη θα μπορούσαν να παρέχουν περισσότερα δεδομένα καθώς οι αστρονόμοι συνεχίζουν την αναζήτηση για δυνητικά κατοικήσιμους πλανήτες στο μέγεθος της Γης.

«Ο LP 791-18 d είναι παλιρροιακά κλειδωμένος, πράγμα που σημαίνει ότι η ίδια πλευρά είναι συνεχώς στραμμένη προς το άστρο του», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Μπγιόρν Μπένεκε, καθηγητής αστρονομίας στο Ινστιτούτο Trottier για την έρευνα εξωπλανητών στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ. «Η ημέρα θα είναι πιθανότατα πολύ ζεστή για να υπάρχει υγρό νερό στην επιφάνεια. Αλλά η ποσότητα της ηφαιστειακής δραστηριότητας που υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει σε όλο τον πλανήτη θα μπορούσε να συντηρήσει κάποιου είδους ατμόσφαιρα, η οποία μπορεί να επιτρέψει τη συμπύκνωση νερού στη νυχτερινή πλευρά», πρόσθεσε.

Αν και η ηφαιστειακή δραστηριότητα ακούγεται σαν εμπόδιο για το νερό και την πιθανή ύπαρξη ζωής, μπορεί στην πραγματικότητα να βοηθήσει τον πλανήτη να συντηρήσει κάποιους είδους ατμόσφαιρα.

Τα ηφαίστεια μπορούν να οδηγήσουν σε αλληλεπιδράσεις μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού ενός πλανήτη, σύμφωνα με τους επιστήμονες.

«Ένα μεγάλο ερώτημα στην αστροβιολογία, τον τομέα που μελετά ευρέως την προέλευση της ζωής στη Γη και πέρα από αυτήν, είναι αν η τεκτονική ή ηφαιστειακή δραστηριότητα είναι απαραίτητη για την ύπαρξη ζωής», δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Τζέσι Κρίστιανσεν, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Επιστήμης Εξωπλανητών της NASA στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας. «Εκτός από το να παρέχουν δυνητικά μια ατμόσφαιρα, αυτές οι διαδικασίες θα μπορούσαν να αναδεύσουν υλικά που διαφορετικά θα βυθιζόταν και θα παγιδευόταν στο φλοιό, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που πιστεύουμε ότι είναι σημαντικά για τη ζωή, όπως ο άνθρακας», συμπλήρωσε η ερευνήτρια.

Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Nature».

Πηγή: ertnews.gr