Οι ηλικιωμένοι που έχουν κάνει έστω ένα εμβόλιο κατά της γρίπης, εμφανίζουν 40% μικρότερη πιθανότητα για εκδήλωση νόσου Αλτσχάιμερ μέσα στην επόμενη τετραετία, σε σχέση με εκείνους που δεν έχουν κάνει αντιγριπικό εμβόλιο, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρ Αβραάμ Μπουκμπάιντερ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Χιούστον, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα Αλτσχάιμερ «Journal of Alzheimer’s Disease», ανέλυσαν στοιχεία για σχεδόν 936.000 άτομα άνω των 65 ετών που είχαν κάνει αντιγριπικό εμβόλιο και άλλους τόσους με μέση ηλικία 74 ετών που δεν είχαν κάνει αυτό το εμβόλιο.

Διαπιστώθηκε ότι μέσα στα επόμενα χρόνια το 5,1% των εμβολιασμένων κατά της γρίπης διαγνώστηκαν με Αλτσχάιμερ, έναντι 8,5% των ανεμβολίαστων.

«Βρήκαμε ότι ο εμβολιασμός των ηλικιωμένων κατά της γρίπης μειώνει τον κίνδυνο της εμφάνισης νόσου Αλτσχάιμερ για αρκετά χρόνια. Ο βαθμός προστασίας αυξάνεται ανάλογα με τον αριθμό των ετών που ένας άνθρωπος έχει κάνει ετήσια αντιγριπικά εμβόλια. Με άλλα λόγια, η πιθανότητα εκδήλωσης Αλτσχάιμερ είναι μικρότερη μεταξύ όσων έχουν κάνει συστηματικά αντιγριπικό εμβόλιο κάθε χρόνο.

Η μελλοντική έρευνα θα αξιολογήσει κατά πόσο ο αντιγριπικός εμβολιασμός σχετίζεται επίσης με την ταχύτητα εξέλιξης των συμπτωμάτων στους ασθενείς που ήδη έχουν άνοια λόγω Αλτσχάιμερ», δήλωσε ο δρ Μπουκμπάιντερ.

Ο καθηγητής νευρολογίας Πολ Σουλτς του ίδιου πανεπιστημίου ανέφερε ότι «εφόσον υπάρχουν στοιχεία ότι αρκετά εμβόλια μπορεί να προστατεύουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ, θεωρούμε ότι δεν πρόκειται για θετική επίπτωση μόνο του αντιγριπικού εμβολίου».

Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι υπάρχει μειωμένος κίνδυνος άνοιας μετά από εμβολιασμό για τέτανο, έρπη, πολιομυελίτιδα κ.α. Καθώς ολοένα περισσότερος χρόνος περνάει μετά τους εμβολιασμούς κατά της Covid-19, οι ερευνητές ανέφεραν ότι θα πρέπει να διερευνηθεί κατά πόσο παρόμοιο όφελος για την άνοια και τη νόσο Αλτσχάιμερ προκύπτει μετά τα εμβόλια κατά του κορονοϊού.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Λένε συχνά ότι μεταξύ των ανθρώπων που αισθάνονται αμέσως οικειότητα μεταξύ τους υπάρχει «χημεία».

Πίσω από αυτήν την έκφραση ίσως να κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση Science Advances, η οποία συμπεραίνει ότι οι άνθρωποι που έχουν παρόμοια… μυρωδιά έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν φίλοι.

«Τα θηλαστικά της ξηράς μυρίζουν συνεχώς το ένα το άλλο και έτσι αποφασίζουν ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί τους» γράφει η ομάδα των ερευνητών, με επικεφαλής τον Ινμπάν Ράβρεμπι του Ινστιτούτου Επιστημών Βάιζμαν, στο Ισραήλ.

Καθώς οι άνθρωποι ψάχνουν φίλους που να τους «μοιάζουν», η ομάδα ξεκίνησε την έρευνα υποθέτοντας ότι χρησιμοποιούν την όσφρηση για να κρίνουν αν είναι «συμβατοί» με κάποιον άλλον.

Για να το επαληθεύσουν, συνέλεξαν δείγματα φίλων (του ιδίου φύλου) που δεν είχαν ερωτική σχέση μεταξύ τους και δήλωναν ότι ανέπτυξαν φιλική σχέση «από τη μια στιγμή στην άλλη».

Εξέτασαν συνολικά 20 ζευγάρια φίλων – τα μισά αποτελούμενα από γυναίκες και τα υπόλοιπα από άνδρες, ηλικίας από 22 μέχρι 39 ετών.

Για να μην «μπερδευτούν» οι μυρωδιές, οι συμμετέχοντες έπρεπε να αποφεύγουν ορισμένα τρόφιμα και να μην κοιμούνται μαζί με τους συντρόφους τους ή τα ζώα τους.

Τους δόθηκε μάλιστα να φοράνε ένα συγκεκριμένο μακό μπλουζάκι, η μυρωδιά του οποίου αναλύθηκε στη συνέχεια από μια «ηλεκτρονική μύτη», ένα μηχάνημα που εντοπίζει τη χημική σύσταση του ιδρώτα.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι οσμές του κάθε ζεύγους φίλων ταίριαζαν μεταξύ τους περισσότερο από εκείνες των υπόλοιπων.

Για να δουν αν τα αποτελέσματα της μηχανής αντιστοιχούσαν στην ανθρώπινη αντίληψη, οι επιστήμονες στρατολόγησαν τις… μύτες τους. Μύριζαν τις οσμές δύο φίλων και ενός τρίτου, άσχετου προσώπου – και κατάφεραν να ξεχωρίσουν τα «ζευγάρια».

Μια άλλη υπόθεση ωστόσο θα μπορούσε να εξηγεί αυτήν την ομοιότητα της μυρωδιάς: οι φίλοι περνούν πολύ χρόνο μαζί και έχουν κοινά ενδιαφέροντα που επηρεάζουν τη μυρωδιά τους, όπως για παράδειγμα την περιοχή όπου διαμένουν ή τα φαγητά που τρώνε.

Οι ερευνητές θέλησαν τότε να διαπιστώσουν αν η μυρωδιά μπορεί να «προβλέψει» τη συμβατότητα δύο ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους.

Στρατολόγησαν 17 άγνωστους και παρατήρησαν ότι λόγω της ομοιότητας των οσμών θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι δύο άνθρωποι θα μπορούσαν να αναπτύξουν καλή σχέση μεταξύ τους στο 77% των περιπτώσεων… αλλά και ότι στο 68% δεν υπήρχε καμία χημεία…

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ – AFP

Ο προδιαβήτης -και όχι μόνο ο διαβήτης- φαίνεται πως αποτελεί έναν ισχυρό, ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για έμφραγμα, όπως δείχνει μία νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη.

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Rutgers του Νιου Τζέρσι και του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Saint Peter’s, με επικεφαλής τον δρα Κέβιν Ρατζ, οι οποίοι έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ενδοκρινολογικό συνέδριο ENDO 2022 στην Ατλάντα, ανέλυσαν στοιχεία για 1,79 εκατομμύρια ασθενείς που νοσηλεύθηκαν λόγω εμφράγματος. Από αυτούς, περίπου το 1% είχαν προδιαβήτη.

Υπολογίστηκε ότι ο προδιαβήτης σχετιζόταν με μία αύξηση κατά 25% του κινδύνου εμφράγματος, σε σχέση με όσους δεν είχαν προδιαβήτη.

Επίσης, σχετιζόταν με 45% αυξημένη πιθανότητα για διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση (για άνοιγμα μπλοκαρισμένων αιμοφόρων αγγείων) και σχεδόν διπλάσιο κίνδυνο για χειρουργική επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης («μπάι-πας»).

Ο προδιαβήτης είναι μία κατάσταση στην οποία η γλυκόζη (σάκχαρο) του αίματος βρίσκεται σε υψηλότερα επίπεδα από τα φυσιολογικά, αλλά όχι αρκετά υψηλά για να θεωρηθεί διαβήτης.

Οι άνθρωποι με προδιαβήτη έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν – τελικά – διαβήτη. Ενώ ο διαβήτης αποτελεί γνωστό παράγοντα κινδύνου για εμφράγματα, εγκεφαλικά, προβλήματα στα νεφρά και άλλες παθήσεις, λιγότερα πράγματα ήταν έως τώρα γνωστά για τη σχέση προδιαβήτη-εμφραγμάτων και άλλων καρδιολογικών προβλημάτων.

«Η μελέτη μας δρα ως καμπανάκι αφύπνισης για όλους, προκειμένου να εστιαστεί η προσοχή και στον προδιαβήτη, όχι μόνο στον διαβήτη. Με βάση τα ευρήματά μας, ενθαρρύνουμε τον καθε έναν να κάνει αλλαγές στον τρόπο ζωής του, να ακολουθήσει μία υγιεινή διατροφή και να ασκείται τακτικά για τουλάχιστον 150 λεπτά κάθε εβδομάδα, προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος εμφράγματος», δήλωσε ο δρ Ρατζ.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Όσοι κοιμούνται με αναμμένο φως στην κρεβατοκάμαρα, είναι πολύ πιθανότερο να είναι παχύσαρκοι, να έχουν υπέρταση και διαβήτη (παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου), σε σύγκριση με εκείνους που κοιμούνται στο σκοτάδι, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη.

Οι επιστήμονες συνιστούν να είναι σβηστά τα φώτα στη διάρκεια του ύπνου, όπως επίσης οι ηλεκτρονικές συσκευές (τηλεόραση, έξυπνο κινητό τηλέφωνο, υπολογιστής κ.α.), αλλιώς υπάρχουν αυξημένοι κίνδυνοι για την υγεία.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια νευρολογίας Μίντζι Κιμ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Northwestern του Σικάγου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα ύπνου “Sleep”, μελέτησαν 552 ανθρώπους 63 έως 84 ετών, οι οποίοι παρακολουθήθηκαν με συσκευή που φοριόταν στον καρπό τους και κατέγραφε κατά πόσο εκτίθεντο σε τεχνητό φως τη νύχτα που κοιμούνταν.

Η μελέτη βρήκε ότι λιγότεροι από τους μισούς συμμετέχοντες στην μελέτη κοιμούνταν για τουλάχιστον πέντε ώρες μέσα σε απόλυτο σκοτάδι.

Οι υπόλοιποι εκτίθεντο σε λιγότερο ή περισσότερο φως και είχαν σε μεγαλύτερο ποσοστό παχυσαρκία, υπέρταση και διαβήτη.

“Είτε λόγω του ανοιχτού κινητού μας, είτε επειδή αφήνουμε ανοιχτή την τηλεόραση όλο το βράδυ, είτε λόγω της φωτορύπανσης μιας μεγάλης πόλης, ζούμε εν μέσω πολλών τεχνητών πηγών φωτός καθ’ όλο το 24ωρο. Οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι κινδυνεύουν περισσότερο από διαβήτη και καρδιαγγειακή νόσο και η έκθεση ακόμη και σε λιγοστό φως τη νύχτα μπορεί να αυξάνει τον κίνδυνο”, δήλωσε η δρ Κιμ.

Οι ερευνητές συνιστούν, αν πρέπει να μένει ανοικτό κάποιο φως, αυτό να είναι αχνό και κοντά στο πάτωμα. Επίσης να προτιμάται φως με κόκκινο ή πορτοκαλί χρώμα που διεγείρει λιγότερο τον εγκέφαλο, ενώ να αποφεύγεται το λευκό ή το μπλε φως.

Επίσης, αν μπορεί κανείς, να μετακινήσει το κρεβάτι του έτσι ώστε το τεχνητό φως που έρχεται από τον δρόμο, να μην πέφτει πάνω στο πρόσωπο του.

Το φως τη νύχτα απορρυθμίζει το βιολογικό ρολόι (κιρκάδιο ρυθμό) του ανθρώπινου σώματος, καθώς καταστέλλει την παραγωγή της μελατονίνης, της ορμόνης του σκοταδιού, η οποία, μεταξύ άλλων, έχει αντιφλεγμονώδεις και αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Εφόσον το τεχνητό φως μειώνει τη μελατονίνη, μπορεί να επιβαρύνει την υγεία πολλαπλά.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η κίνηση είναι ζωή για τους ασθενείς με νόσο πάρκινσον και σκλήρυνση κατά πλάκας και σύμφωνα με αποτελέσματα μελετών, όσο περισσότερο κινούνται, ακόμα και για μικρά πράγματα, αρκεί να σηκώνονται από τον καναπέ, είναι πολύ σημαντικό για την πορεία της ασθένειας όχι μόνο στο κινητικό κομμάτι αλλά και στο νοητικό.

“Η δραστηριότητα, σωματική και νοητική, είναι ζωή και το ζητούμενο είναι μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ασθενείς”, αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Διευθυντής-Καθηγητής της Α’ Νευρολογικής Κλινικής στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο Λεωνίδας Στεφανής.

Άσκηση και καλή διατροφή φαίνεται να είναι παράγοντες που μπορεί να επιβραδύνουν την εξέλιξη της νόσου και πιθανόν να δράσουν και σε πρόδρομες μορφές να μην εξελιχθεί, ανέφερε ο κ. Στεφανής. Πρόσθεσε ότι τα κληρονομικά περιστατικά της νόσου πάρκινσον είναι το 10%, οπότε στις περισσότερες περιπτώσεις δεν γνωρίζουμε την αιτία εμφάνισης της ασθένειας. Η επιστημονική κοινότητα μιλάει για “πανδημία τη νόσου πάρκινσον” , καθώς αυξάνονται τα νέα περιστατικά και αυτό ακόμη δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς, λέει ο κ. Στεφανής.

Τα οφέλη της άσκησης

Σύμφωνα με την κ. Χρύσα Χρυσοβιτσάνη, προϊσταμένη στα ειδικά ιατρεία του Αιγινητείου Νοσοκομείου, όταν η άσκηση είναι συστηματική ακόμα και ένα απλό περπάτημα τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα, ρίχνει τα επίπεδα των ορμονών του στρες, βοηθά στην έκκριση ενδορφινών που είναι φυσικά καταπραϋντικά, στην διατήρηση καλύτερης κινητικότητας, στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού, αλλά και στην αποτελεσματικότητα των θεραπειών που λαμβάνει ο ασθενής. 

Θεραπευτικός χορός

Πρόσφατα, σε μια ειδική εκδήλωση που διοργάνωσαν εργαζόμενοι στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο σε συνεργασία με το σύλλογο ασθενών με νόσο πάρκινσον, στον Εθνικό Κήπο, οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση είχαν την ευκαιρία να κάνουν γιόγκα και να χορέψουν.

Ο Μιχάλης Ελπιδοφόρου, φυσικοθεραπευτής, Καθηγητής προσαρμοσμένης φυσικής αγωγής και καθηγητής χορού, που συμμετέχει εθελοντικά στη δράση εφαρμόζει πρόγραμμα θεραπευτικού χορού για άτομα με πάρκινσον. 

Το πρόγραμμα πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον σύλλογο ασθενών με νόσο πάρκινσον δύο φορές την εβδομάδα διαδικτυακά και συμμετέχουν ασθενείς απ΄ όλη την Ελλάδα. 

Σύμφωνα με μελέτη στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, εξηγεί ο κ. Ελπιδοφόρου, ο θεραπευτικός χορός σε ασθενείς με πάρκινσον φαίνεται ότι επιδρά σημαντικά στην βελτίωση πολλών παραμέτρων που σχετίζονται με τη νόσο, όπως είναι η κατάθλιψη, το άγχος, η ισορροπία, οι γνωστικές λειτουργίες , η ποιότητα ζωής τους, αλλά και ο δείκτης μάζας σώματος.

Το πλεονέκτημα του χορού έναντι άλλων προγραμμάτων άσκησης είναι ότι εμπεριέχει το στοιχείο του ρυθμού και της μουσικής που είναι ευεργετικό και για την ψυχολογία του ασθενή και γι’ αυτό όπως λέει, το πρόγραμμα έχει και πολύ μικρά ποσοστά εγκατάλειψης. “Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε αυτό το μάθημα ο καθένας το κάνει όσο και όπως μπορεί, καθώς το μότο μας είναι: η παραμικρή κίνηση είναι ευεργετική“.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η ανικανότητα ενός ανθρώπου μέσης ή τρίτης ηλικίας να σταθεί στο ένα πόδι για δέκα δευτερόλεπτα συνδέεται με σχεδόν διπλάσιο κίνδυνο θανάτου από οποιαδήποτε αιτία μέσα στην επόμενη δεκαετία, σύμφωνα με μία νέα βραζιλιάνικη επιστημονική έρευνα, την πρώτη που κάνει αυτήν τη συσχέτιση.

Η μελέτη δείχνει ότι αυτό το απλό και ασφαλές τεστ ισορροπίας θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στις εξετάσεις ρουτίνας των ηλικιωμένων.

Αντίθετα με την αεροβική φυσική κατάσταση και τη μυική δύναμη και ευκαμψία, η ισορροπία τείνει να διατηρείται αρκετά καλά μέχρι την έκτη δεκαετία της ζωής, οπότε αρχίζει στη συνέχεια να φθίνει σχετικά γρήγορα.

Έως τώρα τα τεστ ισορροπίας δεν χρησιμοποιούνται συχνά στα άτομα μέσης ηλικίας.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Κλαούντιο Τζιλ Αραούχο της Clinimex Medicina do Exercicio στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό Αθλητιατρικής «British Journal of Sports Medicine», ανέλυσαν στοιχεία για 1.702 ανθρώπους 51 έως 75 ετών, οι οποίοι κλήθηκαν να σταθούν στο ένα πόδι τους για δέκα δευτερόλεπτα χωρίς άλλο στήριγμα, ενώ είχαν τα χέρια στα πλευρά τους και κοιτούσαν ίσια απέναντι. Επιτρέπονταν μέχρι τρεις προσπάθειες σε κάθε πόδι.

Τελικά, ο ένας στους πέντε συμμετέχοντες (348 άτομα ή το 20,5%) απέτυχαν στο τεστ.

Όσο πιο μεγάλος ήταν κάποιος τόσο μεγαλύτερη ήταν η πιθανότητα αποτυχίας (περίπου διπλάσια για κάθε πρόσθετη πενταετία μετά τα 50 έτη).

Συγκεκριμένα, αυτοί που δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ένα πόδι για δέκα δευτερόλεπτα ήταν το 5% των ανθρώπων στις ηλικίες 51-55 ετών, το 8% στην ηλικιακή ομάδα 56-60 ετών, το 18% στους 61-65 ετών, το 37% στους 66-70 ετών και πάνω από τους μισούς (54%) στους 71-75 ετών.

Στη διάρκεια μίας περιόδου παρακολούθησης επτά ετών πέθαναν 123 άνθρωποι (το 7%): Το 32% από καρκίνο, το 30% από καρδιαγγειακά αίτια, το 9% από αναπνευστική νόσο και το 7% από επιπλοκές της Covid-19.

Το ποσοστό θανάτων ήταν σημαντικά μεγαλύτερο (17,5%) μεταξύ όσων είχαν «κοπεί» στο τεστ ισορροπίας σε σχέση με όσους είχαν «περάσει» (4,5%).

Γενικά, όσοι δεν πέρασαν στο τεστ είχαν χειρότερη υγεία, καθώς ήταν παχύσαρκοι, είχαν καρδιακή νόσο, υπέρταση, υψηλή χοληστερίνη και διαβήτη τύπου 2 σε μεγαλύτερο ποσοστό σε σύγκριση με εκείνους που πέρασαν το τεστ. Λαμβάνοντας υπόψη και άλλους παράγοντες (ηλικία, φύλο, υποκείμενα νοσήματα κ.ά.), υπολογίστηκε ότι η ανικανότητα ισορροπίας στο ένα πόδι σχετιζόταν με αυξημένο κίνδυνο κατά 84% για θάνατο από κάθε αιτία μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ