Μέσω της ειλικρίνειας το παιδί ενισχύει την συναισθηματική του νοημοσύνη αλλά και την αυτοπεποίθησή του. Νιώθει αληθινό, έντιμο, περήφανο, και βλέπει πως οι γύρω του το αντιμετωπίζουν ως ένα άτομο που μπορούν να εμπιστευτούν και να στηριχτούν πάνω του.

Είναι σημαντικό, ως πρότυπα, γονείς και δάσκαλοι να αποφεύγουν να λένε ασκόπως ψέματα στα παιδιά. Αν επιθυμείτε τα παιδιά σας να είναι αυτάρκη, υπεύθυνα και γεμάτα αυτοπεποίθηση, είναι απαραίτητο να προτιμάτε την οδό της ειλικρίνειας και της ανοιχτότητας, του διαλόγου και της επικοινωνίας. Μεγαλώνοντας, το παιδί θα μάθει πόση διαφορά κάνει ένα ψέμα από μια αλήθεια, πόσο σεβασμό αντανακλά η ειλικρίνεια, και συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος των ενηλίκων συχνά «εγκρίνει» και χρησιμοποιεί το ψέμα για να πετύχει τους στόχους του, «συγχωρώντας» τον εαυτό του κατά τη στιγμή που το κάνει.

Το κλειδί κατά τη διδασκαλία της αξίας της ειλικρίνειας είναι:

1. Μην κρίνεις! Τα παιδιά δεν έχουν ποτέ κακή πρόθεση. Πριν κρίνεις την συμπεριφορά του παιδιού καλύτερα δες από απόσταση και με καθαρό μυαλό την κατάσταση και συζήτησε μαζί του.
2. Ενεργητική ακρόαση. Η ενεργητική ακρόαση βοηθά τους ενήλικες να ακούσουν προσεκτικά το παιδί. Έτσι, θα καταλάβεις αν λέει την αλήθεια ή αν φαντάζεται ιστορίες.
3. Αποφυγή επισήμανσης. Μην αποκαλείς το παιδί σου ψεύτη. Με τον καιρό και την επανάληψη ίσως το πιστέψει και αρχίσει να ενεργεί με βάση αυτό που περιμένεις: το ψέμα!
4. Μίλα στο παιδί από πολύ μικρή ηλικία, για την ειλικρίνεια και την αξία της σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Το ψέμα «σπάει» την εμπιστοσύνη στην οικογένεια και τα μέλη της πρέπει να μπορούν να πιστεύουν το ένα το άλλο.
5. Επαίνεσε την ειλικρίνεια! Όταν το παιδί ενεργεί σωστά και με ειλικρινή, καθαρή διάθεση, επιβράβευσέ το, ώστε να επαναλάβει αυτή τη συμπεριφορά και να την καταγράψει ως θεμιτή και εκτιμητέα.

Να θυμάσαι πως, ως ενήλικες, εμείς είμαστε τα πρότυπα των παιδιών και από εμάς μαθαίνουν. Ας δώσουμε, λοιπόν, ένα γερό και διαρκές μάθημα περήφανης ειλικρίνειας.

Γράφει η Κατερίνα Παπαϊωάννου

Απόφοιτος του ανώτατου τεχνολογικού εκπαιδευτικού ιδρύματος κεφαλονιάς με πτυχίο τεχνολογίας ήχου και μουσικών οργάνων, έκανα τη διπλωματική μου εργασία με θέμα το παραδοσιακό παιδικό τραγούδι

life coaching για γονείς και δασκάλους και παιδιά

LinkedIn:www.linkedin.com/in/katerina-papaioannou-90b704221

Instagram:katerina.papaioannou.kidscoach

Facebook: Katerina Papaioannou – Kids Life Coach

Website:https://katerina-papaioannou.com/

Email:info@katerina-papaioannou.com

Τηλέφωνο:+4916092873010

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τα αποτελέσματα της 8ης Νοεμβρίου, σήμερα οι Αμερικανοί ψηφοφόροι θα κληθούν να ανανεώσουν ολοκληρωτικά την Βουλή Αντιπροσώπων, όπως επίσης και συγκεκριμένες θέσεις που βγαίνουν προς ψηφοφορία στην Γερουσία. Παράλληλα, έχουν στηθεί κάλπες για τους Κυβερνήτες και αιρετούς πολιτειακούς αξιωματούχους, σε μια συγκυρία κατά την οποία η επιλογή του εκλογικού σώματος λαμβάνει την μορφή άτυπου “δημοψηφίσματος” για τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν.

Το κόμμα του Προέδρου φαίνεται ότι θα έχει απώλειες στις ενδιάμεσες εκλογές. Το γεγονός αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς είναι ένα μοτίβο το οποίο φαίνεται να επαναλαμβάνεται στην αμερικανική πολιτική Ιστορία. Παρόλα αυτά, το εύρος των απωλειών αυτών και μια ενδεχόμενη ολοκληρωτική ήττα, ενδέχεται να προκαλέσουν τριγμούς, στον δρόμο για τις προεδρικές εκλογές του 2024.

Την τελευταία διετία, οι Δημοκρατικοί είχαν τον έλεγχο του Κονγκρέσσου, καθώς πλειοψηφούσαν στην Βουλή ενώ έλεγχαν και την Γερουσία, έστω και με τον αστερίσκο της παρουσίας δυο πιο συντηρητικών Γερουσιαστών (Σίνεμα – Μάντσιν) που δεν άφησαν μεγάλο χώρο για πιο τολμηρές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως, η Κυβέρνηση Μπάιντεν γνώριζε πως και οι δυο πτέρυγες του Κονγκρέσσου ήταν φίλα προσκείμενες, με αποτέλεσμα να μην απαιτούνται συμβιβασμοί που θα ολίσθαιναν εκτός πολιτικής ατζέντας.

Από την άλλη πλευρά, οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι δυνατοί για την σημερινή μάχη· Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, μια σχεδόν βέβαιη απώλεια του ελέγχου της Βουλής, ενώ τις τελευταίες εβδομάδες το μομέντουμ των Ρεπουμπλικανών άλλαξε τον συσχετισμό και στην Γερουσία. Ήδη οι Ρεπουμπλικανοί φαίνεται πως προστατεύουν το Ουισκόνσιν και διεκδικούν τη Νεβάδα, την Τζόρτζια και την Αριζόνα, την ώρα που μόνο η Πενσυλβάνια – με τον φίλο του Ερντογάν, Δρα. Οζ, ως αμφιλεγόμενο υποψήφιο – μπορεί να αλλάξει χέρια, προς όφελος των Δημοκρατικών.

Εφόσον το μομέντουμ που προβλέπεται από τους δημοσκόπους επιβεβαιωθεί και το Δημοκρατικό Κόμμα υποστεί βαριά ήττα, πολιτικοί αναλυτές επισημαίνουν ότι ίσως και να επέλθει το “πολιτικό τέλος” του Τζο Μπάιντεν, αφού θα αναζητηθεί ένας νέος υποψήφιος ούτως ώστε να έρθει αντιμέτωπος με τον Τραμπ ή τους “κλώνους” του Τραμπ (Ντε Σάντις;) που θα διεκδικήσουν την προεδρία το 2024.

Πάντως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η διακυβέρνηση Μπάιντεν φαίνεται πως απέτυχε να προσφέρει πειστικές λύσεις και εξηγήσεις για τον πληθωρισμό και την εξαντλητική ακρίβεια. Την ώρα που δεν φαίνεται να έχει επικοινωνηθεί επαρκώς στην κοινωνία το ενδεχόμενο να απειληθούν υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους και, ασφαλώς, κεκτημένα όπως το δικαίωμα της επιλογής των γυναικών στην άμβλωση, που πλήττεται από την σχετική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου.

Όσον αφορά στην Ελλάδα, μια ενδεχόμενη ήττα του Δημοκρατικού Κόμματος στην Γερουσία, ιδίως αν συνδυαστεί με νίκη του Δρα. Οζ στην Πενσυλβάνια, αναμένεται να έχει οδυνηρές συνέπειες, να αποδυναμώσει το “όπλο” που λέγεται Ρόμπερτ Μενέντεζ, με παράλληλη ενίσχυση του Ερντογάν.

Στην δε Βουλή, το ενδιαφέρον εστιάζεται κυρίως στα πρόσωπα, αφού, εκτός από την Κάρολιν Μαλόνεϊ, που ηττήθηκε στις προκριματικές εκλογές, η Ελλάδα κινδυνεύει, περισσότερο ή λιγότερο, να χάσει τους Κρις Πάπας και Ντίνα Τάιτους. Ιδίως μια απώλεια του Πάπας θα δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα, αφού με τις κομβικές παρεμβάσεις του έχει ηγηθεί σε σημαντικά εθνικά θέματα, όπως οι όροι για την αναβάθμιση του τουρκικού στόλου των F-16, ενώ φέρεται να προορίζεται και ως ο επόμενος επικεφαλής του “Ελληνικού Συμβουλίου” (Hellenic Caucus). Αντίθετα, μόνο ευνοϊκή θεωρείται η επικείμενη εκλογή του Ρόμπερτ Μενέντεζ του Νεότερου στην περιφέρεια που είχε πρωτοεκλεγείο πατέρας του, στο Νιού Τζέρσει.

Συμπερασματικά, αυτό που καθίσταται σαφές είναι οτι οι σημερινές εκλογές εχουν ιδιαίτερη σημασία πρωτίστως για την αμερικανική πολιτική σκηνή και ως εκ τουτου κοινωνία αλλά και για τις εξελίξεις σε μείζονα θέματα που αφορούν τη θέση της Ελλάδας. Μια ενδεχομένη βαριά ήττα θα επηρεάσει τόσο το δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο των πολίτικων επιλογών αλλά και τις διπλωματικές δυνατότητες της Ελλάδας για επίλυση σοβαρών προβλημάτων με τους γείτονες της.

Τιμολέων Ζιώγκας

…Τη ρωτάω τι γίνεται μου λέει “απλώς πηγαίνω στη σχολή μου”
“Στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική μου”..

Στο τραγούδι του «Αυτή που περνάει», δίχως μάλλον να το αντιληφθεί, ο Φοίβος Δεληβοριάς απεικονίζει τη ζωηρή πραγματικότητα του Σεπτέμβρη και του Οκτώβρη στις μεγάλες και μικρές φοιτητουπόλεις της Ελλάδας. Χιλιάδες φοιτητές στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, στην Πάτρα και το Βόλο, υποδέχονται το νέο εξάμηνο με νέες ελπίδες για το πτυχίο, εκείνο το ακατόρθωτο πεντάρι στην άλγεβρα και εκείνη τη πενθήμερη με την παρέα που σχεδιάζεται ξανά και ξανά από το πρώτο έτος.

    Τα πανεπιστήμια γίνονται για άλλη μια χρονιά πόλος έλξης για αυτούς που αγαπούν την γνώση και μοχθούν να γίνουν καλύτεροι. Ταυτίζονται με τις ατελείωτες ώρες μελέτης στη βιβλιοθήκη, αλλά και τους καφέδες στο κυλικείο του πολυτεχνείου και την μυρωδιά του φρέσκου ποπ κορν στην κινηματογραφική λέσχη της νομικής. Φεστιβάλ και συναυλίες, αλλά και κάτι αξέχαστα βράδια του Σεπτέμβρη όπου η βαβούρα της πόλης μοιάζει να σωπαίνει εκεί που μαζεύονται ανέμελοι φοιτητές με κιθάρες, μπύρες και τραγούδια που αποχαιρετούν ένα ακόμη καλοκαίρι που έδυσε.

    Ο κόσμος των φοιτητών, αυτός ο ονειροπόλος και ο ανέμελος, διαφέρει από τον κόσμο των μεγάλων. Είναι γεμάτος σχέδια και αισιοδοξία για εκείνο το καλύτερο μέλλον που μας υπόσχονταν σαν είμασταν παιδιά. Οι φοιτητές, λοιπόν, αρνούνται να κληρονομήσουν τον άλλο κόσμο, εκείνον στον οποίο οι άνθρωποι ακόμη πολεμούν και καταπατούν την ελευθερία και την ισότητα. Μέσα στα πανεπιστήμια, στους πυλώνες του πνεύματος και της εξέλιξης, ετοιμάζουν την επανάστασή τους και όχι άδικα. Κάποια συναυλία ειρήνης σβήστηκε με δακρυγόνα. Σε κάποια χώρα μια γυναίκα έσβησε γιατί δεν κάλυψε σωστά τα μαλλιά της. Οι νέοι φωνάζουν «ποτέ ξανά».

    Και αυτόν τον Σεπτέμβρη, οι φοιτητές κατακλύζουν τον πολύπλευρο κόσμο των πανεπιστημίων με τις μουσικές νύχτες που μυρίζουν γιασεμί στα γρασίδια της φιλοσοφικής και τις πορείες με τα συνθήματα. Τα αμφιθέατρα γεμίζουν ηλιοκαμένα πρόσωπα, τετράδια και σημειώσεις. Ένα ακόμη έτος ξεκινά και απρόβλεπτο καθώς είναι θα φέρει χαρές αλλά και καινούργιες προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν. Χωρίς ποτέ να φοβούνται. Όπως είχε γράψει τότε ο Νίκος Καρούζος, «Να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο. Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει και πάλι στα δέντρα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

• («Νιώθω το βάρος του κόσμου στους ώμους μου- Όσο μεγαλώνω τόσο πιο ψυχροί γίνεστε οι άνθρωποι.»)

• ΜΗΤΕΡΑ

Η ελληνική δικαιοσύνη, για άλλη μια φορά πιστοποίησε οτι νοσεί βαριά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο οτι σύμφωνα με τους δείκτες διεθνών οργανισμών (Rule of Law Index) η εγκυρότητα της είναι στα επίπεδα της Μποτσουάνας και Νότια Αφρικής και χειρότερη απο την Ρουμανία, Ρουάντα και Ναμίμπια…. Η ελληνική δικαιοσύνη έχει αφήσει άναυδους με αποφάσεις της τους Έλληνες πολίτες και όχι μόνο, ουκ ολίγες φορές. Η κάθε κυβέρνηση διατείνεται για την ανεξαρτησία της αλλά ισχύει αυτό; Πολλοί θα διαφωνήσουν.

Οι βασικοί κατηγορούμενοι της υπόθεσης Siemens αυτο-βαφτίστηκαν ένοχοι, φεύγοντας απο την χώρα και είναι κρυμμένοι ακόμα. Γιατί η ελληνική δικαιοσύνη τους απάλλαξε; Ποιους εξυπηρετεί μια τέτοια απόφαση; Αρκετά άλλα κράτη για ανάλογες κατηγορίες της Siemens, φυσικά και έστειλαν στην φυλακή τους υπαίτιους. Βέβαια είναι απορίας άξιον οτι παρατηρώντας τα κοινωνικά δίκτυα οι αντιδράσεις ήταν ήπιες. Ίσως και ο ελληνικός λαός να έχει χάσει την ελπίδα του και να λέει «μια απο τα ίδια».

Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες που για διάφορες υποθέσεις, στο παρελθόν είτε απλά κατηγορήθηκαν χωρίς να λογοδοτήσουν, είτε απλά αθωώθηκαν… σκανδαλωδώς.  Φυσικά όσο πιο ισχυροί οι κατηγορούμενοι τόσο πιο πιθανό είναι να έχουμε τέτοια φαινόμενα. Βέβαια ενα απο τα πιο δυναμικά κομμάτια της κοινωνίας, οι τίμιοι και σκληρά εργαζόμενοι υπάλληλοι / εργάτες, μετανάστες και φέρελπεις επιστήμονες, φυσικά και έτσι χάνουν την πίστη τους στο κράτος. Φυσικά και αναρωτιούνται θα βρω άραγε το δίκιο μου αν χρειαστεί με αντικειμενικά κριτήρια; Αν ο αντίπαλος στην δικαστική αίθουσα έχει ισχυρό κοινωνικό έρεισμα, η πιο πιθανή απάντηση είναι ΟΧΙ βάσει της ιστορίας. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία οι πολίτες αυτοί θα φύγουν απο την χώρα.

Το ίδιο έκαναν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέοι τα τελευταία χρόνια. Ανάλογη τάση παρατηρείται και στην Τουρκία. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, η οποία, διώχνει το πιο δυναμικό κομμάτι κάθε χώρας, αλλά και η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης στους κύριους θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη.

Η ελληνική δικαιοσύνη χρήζει άμεσα αναδιάρθρωσης έτσι ώστε να ανταποκριθεί στην σωστότερη απόδοση δικαιοσύνη σε κάθε κοινωνικό κλιμάκιο ανεξαιρέτως. Αυτό είναι μια διαχρονική πληγή στην Ελλάδα. Την πάταξη της διαφθοράς, αξιοκρατία και διαφάνεια θεωρούν βασικούς παράγοντες να γυρίσουν πίσω οι εκατοντάδες χιλιάδες επιστήμονες που έφυγαν πρόσφατα απο την χώρα. Είναι το αμάγαλμα της ελληνικής κοινωνία. Το μήνυμα είναι συγκεκριμένο για το τι πρέπει να γίνει για να έρθουν πίσω αλλά και ίσως ένας απο τους λόγους που έφυγαν. Θα πρέπει να είναι απο τις υψηλότερες προτεραιότητες για το ελληνικό κράτος να διευθετηθεί η δικαιοσύνη και τα μεγαλύτερα στοιχήματα.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Πυρκαγιές και αναδάσωση … οτι δεν κάνει το κράτος

«ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ»

“I feel the weight of the world on my shoulders- As I’m getting older y’all   people gets colder.” («Νιώθω το βάρος του κόσμου στους ώμους μου- Όσο μεγαλώνω τόσο πιο ψυχροί γίνεστε οι άνθρωποι.»)

Δύο γραμμές από το διαχρονικό “Where is the love?” των Black Eyed Peas εγκλείουν την δυστοπική πραγματικότητα των τελευταίων ημερών. Η λαίλαπα του πολέμου που πολλοί πίστευαν ότι είχε πια αποκοιμηθεί ή τουλάχιστον βρισκόταν αρκετά μακριά για να θεωρηθεί αληθινή, ήρθε για να ταράξει ακόμη περισσότερο μία καθημερινότητα που ήδη θυμίζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

 Βομβαρδισμοί, βία, πολιτικές αντιπαραθέσεις και επικείμενη οικονομική κρίση με στόχο εκτός των άλλων ακόμα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Μέσα σε ένα βούρκο που όλο και βαθαίνει, για ακόμη μία φορά το σκοινί και το μαχαίρι βρίσκονται στα χέρια των νέων. Μένει μόνο να δούμε αν θα κόψουν το σκοινί ή αν θα τραβήξουν τους εαυτούς τους στην επιφάνεια.

    Ευτυχώς λοιπόν, οι αλλεπάλληλες αντιξοότητες έχουν σμιλεύσει τους μαχητές του 21^ου αιώνα. Η αντίδραση σε μία κατάσταση αφοπλιστική, είναι γεγονός. Με καταλυτικό εφόδιο τα social media, οι νέοι αποκτούν φωνή δυνατή, φωνή που θέλουν να ακουστεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Χιλιάδες φοιτητές ξεχύνονται στους δρόμους, ζωγραφίζουν πανό και τραγουδούν για την ειρήνη.

Οργανώνουν εράνους, μαζεύουν τρόφιμα και εθελοντικά αφήνουν τον κόσμο όπως τον ξέρουν και ταξιδεύουν στις χώρες που έχουν πληγεί από την παράνοια του πολέμου για να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν. Οι νέοι που αγωνίζονται για την ελευθερία του λόγου, οι νέοι με αίμα που βράζει και ανθρωπιά που γυαλίζει στα μάτια τους, οι νέοι που σπάνε τα «κουτάκια» και διαρκώς κοντράρουν το μίσος και την αδικία.

Οι νέοι που κατεβαίνουν σε πορείες γελώντας και με χαμόγελο ζωγραφίζουν τον ήλιο και γράφουν για πόλεις πέρα από τη θάλασσα όπου δεν υπάρχουν στρατιώτες και πυρηνικές απειλές, αλλά παιδιά χαρούμενα, ζωντανά και άνθρωποι που κρατούν κιθάρες αντί για όπλα. Οι νέοι.

    Όσο λοιπόν υπάρχουν αυτοί οι νέοι που αγκαλιάζονται και προτάσσουν το στήθος τους στην αδικία, τόσο πιο κοντά θα ερχόμαστε στον κόσμο που ονειρεύονται οι ποιητές.

Με τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη: «..Ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι και να σφίγγει το δικό σου χέρι. Κι ήταν σαν να είχε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη…»

Της Έλενα Παρασκευοπούλου

Φοιτήτρια Αγγλικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

“ Το σημερινό μας άρθρο (συνέντευξη) εστιάζει στα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει η ελληνική κοινωνία από την κρίση των τελευταίων ετών.  Η ελληνική κρίση δεν ήταν μόνο οικονομική, έτσι ξεκίνησε και ξεσκέπασε όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.”

Ο Γιώργος Γήτας απέκτησε τον τίτλο του ειδικού Μαιευτήρα-Γυναικολόγου 2012-2017 και έγινε διδάκτορας του πανεπιστήμιου Saarland της Γερμανίας.  Στη συνέχεια εξειδικεύτηκε στην γυναικολογική ογκολογία, χειρουργική μαστού, ουρογυναικολογία, λαπαροσκοπική και ρομποτική χειρουργική. Διεύθυνε και εξέλιξε το ενδοσκοπικό κέντρο, το κέντρο ενδομητρίωσης  καθώς και το ουρογυναικολογικό κέντρο του πανεπιστημίου του Lübeck, ένα από τα πιο ιστορικά πανεπιστήμια στο χώρο της γυναικολογίας. Επί του παρόντος διευθύνει το γυναικολογικό κέντρο του πανεπιστημίου του Βερολίνου Charite Campus Mitte, το πιο ξακουστό πανεπιστήμιο στην Ευρώπη, και όλα αυτά στην ηλικία των 35 χρόνων, καθιστώντας τον ίσως τον νεότερο ιατρό που φτάνει σε αυτό το επίπεδο πανευρωπαϊκά. Ο Γιώργος Γήτας ξεκίνησε πρόσφατα να παραδίδει ελληνογερμανικά μαθήματα ενδοσκόπησης και ρομποτικής χειρουργικής στο School of Gynaecological Endoscopy του πανεπιστήμιο του Kiel με σκοπό να μεταλαμπαδεύσει την γνώση του σε Έλληνες συναδέρφους.

.

Το σημερινό μας άρθρο (Συνέντευξη) εστιάζει στα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει η ελληνική κοινωνία από την κρίση των τελευταίων ετών.  Η ελληνική κρίση δεν ήταν μόνο οικονομική, έτσι ξεκίνησε και ξεσκέπασε όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.

Η μεγαλύτερη ελληνική πληγή των τελευταίων ετών είναι η απώλεια πτυχιούχων που στρέφονται στο εξωτερικό ώστε να εξελιχθούν, το αλλιώς γνωστό ως Brain-Drain. 

Τι καλύτερο από το να παρουσιάσουμε ένα προσωποποιημένο παράδειγμα ώστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Ο λόγος γίνεται για τον Γιώργο Γήτα, μαιευτήρα-γυναικολόγο κάτοχο διευθυντικής θέσης στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου Charite στην ηλικία των 35 χρόνων. Ο Γιώργος Γήτας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη όπου και σπούδασε στην ιατρική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου (2004-2010) μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων. Μετά το πέρας της στρατιωτικής του θητείας προσαρτήστηκε  ως επιστημονικός συνεργάτης στην Α’ πανεπιστημιακή κλινική μαιευτικής-γυναικολογίας του νοσοκομείου Παπαγεωργίου. Στην ολιγόμηνη παραμονή του εκεί, πήρε την απόφαση να μην περιμένει στην λίστα αναμονής για μια θέση ειδικευομένου στην Ελλάδα και να φύγει στο εξωτερικό για να ειδικευθεί. 

.

• Γιώργο τι σε οδήγησε στην απόφαση σου να φύγεις στο εξωτερικό; Παράτησες μια σχετικά προνομιούχα θέση, όπως και ένα διδακτορικό.

«Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν γίνεται αλλιώς, παίρνεις το ρίσκο και πάντα κάτι θυσιάζεις. Χρειάζεται αποφασιστικότητα, πιστεύω ότι όσο παρατείνει κάποιος την απόφαση να φύγει τόσο πιο πολύπλοκη γίνεται η κατάσταση στην πορεία. Η δίψα να γνωρίσω το διεθνές στερέωμα και να ζυγίσω τις δυνατότητες μου ήταν αυτό που με ώθησε σε αυτή την απόφαση. Δυστυχώς η έλλειψη σύγχρονου τεχνολογικού εξοπλισμού και η οργανωτική ανεπάρκεια των νοσοκομείων στην Ελλάδα, δεν μου προσέφερε αυτή την δυνατότητα. Από την άλλη, οι δυνατοί οικογενειακοί δεσμοί, χαρακτηριστικό των Ελλήνων, καθώς και η ιδέα ότι δεν θα μπορώ να έχω κάθε ώρα και στιγμή τα αγαπημένα μου πρόσωπα, δυσκόλεψαν πολύ την απόφαση αυτή. Εκεί χρειάζεται λίγο φιλοσοφία ώστε η χιλιομετρική απόσταση να μετατραπεί σε ένα νέο ορίζοντα για όλη την οικογένεια. Πιστεύω ότι αύτη την εμπειρία πρέπει να την επιδιώξει κάθε επαγγελματίας. Ακόμα και στο χειρότερο σενάριο, οι εμπειρίες που αποκομίζει κάποιος, καθώς και η αίσθηση ότι προσπάθησε, αξίζουν σίγουρα την διαδικασία».

.

• Πως είναι η εμπειρίας σου στο εξωτερικό; Πως αντιμετωπίστηκες; Έχεις συμβουλές για τους νεότερους που σκοπεύουν να βγουν στο εξωτερικό;

«Όπως είναι φυσικό κάθε αρχή έχει και τις δυσκολίες της. Η γλωσσική ανεπάρκεια και η διαφορά στον επικοινωνιακό κώδικα την έκανε ακόμα πιο δύσκολη. Σαν χθες θυμάμαι που πήγαινα σε συνεντεύξεις για την θέση του ειδικευομένου έχοντας αποστηθίσει 10 προτάσεις στα Γερμανικά ώστε να μπορέσω να ανταπεξέλθω. Στην πορεία υπήρχαν ‘τρικλοποδιές’, κάτι που θα το χαρακτήριζα ως αναμενόμενο και θα το απέδιδα πιο πολύ στην ανθρώπινη φύση, ένστικτα ανταγωνισμού και φθόνου, παρά σε ρατσιστικό υπόβαθρο. Ο ρατσισμός δυστυχώς υπάρχει και είναι παγκόσμιο φαινόμενο, σε άλλες χώρες περισσότερο και σε άλλες λιγότερο. Από την άλλη, πολλές φορές ο όρος θύμα ρατσισμού χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για καλύψουμε τις αποτυχίες μας, όποτε θα συμβούλευα τους νέους συναδέρφους μου να μην ασχολούνται καθόλου με το θέμα και να επικεντρωθούν στους στόχους τους, έτσι στο τέλος θα δικαιωθούν. Φυσικά, όταν ανήκεις σε μειονότητα είναι πιο εύκολο να στοχοποιηθείς, παρόλα αυτά θεωρώ την Γερμανία μια σχετικά δίκαιη χώρα που καταφέρνει να αξιοποιεί και να προσαρμόζεται σε ότι είναι προς όφελος της. Τίποτα δεν σου χαρίζεται αλλά από την άλλη όταν υπερέχεις από τους ‘ανταγωνιστές’ σου αργά η γρήγορα θα σου αναγνωριστεί. Θα μπορούσα να πω ότι δεν πιστεύω στον παράγοντα τύχη, θεωρώ ότι σε όλους παρουσιάζονται ευκαιρίες απλά άλλοι τις βλέπουν ή ακόμα καλύτερα τις δημιουργούν και άλλοι όχι.

Αυτό που έχω να προτείνω σε νέα παιδιά που θα δοκιμάσουν την τύχη τους στο εξωτερικό, είναι να παραμείνουν αισιόδοξοι, πεισματάρηδες και να σέβονται το διαφορετικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα προσαρμόσουν τα πιστεύω τους και θα αλλοιώσουν τον χαρακτήρα τους. Θεωρώ ότι οι Έλληνες είμαστε ένας χαρισματικός λαός και αυτό αναδεικνύεται περισσότερο σε συνθήκες εκτός Ελλάδας. Την πίεση και τις δυσκολίες πρέπει να τις απορροφήσουν, από αυτές να δυναμώσουν και στην συνέχεια να τις αξιοποιήσουν!»

.

• Γιώργο μίλησε μας σε παρακαλώ για την καθημερινότητα σου στην δουλειά, τις συνθήκες εργασίας και  τι νομίζεις ότι μας λείπει από την Ελλάδα.

«Όπως σχεδόν όλες οι υπηρεσίες στην Γερμανία έτσι και τα νοσοκομεία είναι πολύ καλά οργανωμένα. Κατά την άποψη μου, αυτό οφείλεται στο ότι όλα τα νοσοκομεία στην Γερμανία είναι ιδιωτικού δικαίου και έτσι δημιουργούνται οι συνθήκες ανταγωνισμού, οι οποίες οδηγούν σε συνθήκες πίεσης αλλά και συνεχής βελτίωσης. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να τα συνδυάζει όλα, δηλαδή να υπάρχουν χαλαρές συνθήκες εργασίας, ανταγωνιστικό επίπεδο εκπαίδευσης και υψηλές αμοιβές, πάντα κάτι θα λείπει ώστε να υπάρχουν τα υπόλοιπα. Όσο για το ελληνικό σύστημα υγείας, δυστυχώς δεν διαφέρει από την παθογένεια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Βασικό στοιχείο πιστεύω που αποτελεί τροχοπέδη για την εξυγίανση του συστήματος είναι η αλλαγή στην θεμελιώδης αρχές, να προτάξουμε επιτέλους στην Ελλάδα το κοινό καλό από το ατομικό συμφέρον. Μια τέτοια αλλαγή είναι προϋπόθεση ώστε να μπορέσουν να εφαρμοστούν οι κανόνες χωρίς εξαιρέσεις και να έρθει η εμπιστοσύνη στο σύστημα υγείας και ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε είναι μέσα από την παιδεία! Σαν παράδειγμα θα σας αναφέρω ότι ο Γερμανός ασθενής δεν ρωτάει ποτέ ποιος θα τον χειρουργήσει, γιατί εμπιστεύεται το σύστημα. Θα χειρουργηθεί όμως σε 2-3 εβδομάδες χωρίς επιπλέον έξοδα. Ποιος φταίει στην Ελλάδα? Οι γιατροί που αμείβονται με 1500 ευρώ τον μήνα? Οι ασθενείς που περιμένουν ένα χρόνο για να χειρουργηθούν? Φυσικά και φταίει το σύστημα άλλα όλοι είναι συνυπεύθυνοι…

.

 Η καθημερινότητα μου στο Πανεπιστήμιο του Charite Campus Mitte είναι ευχάριστη και πολύ δημιουργική. Πολύπλοκα ογκολογικά περιστατικά, παθήσεις του μαστού, προχωρημένα στάδια ενδομητρίωσης, ουρογυναικολογικά περιστατικά με εφαρμογή της ρομποτικής και λαπαροσκοπικής χειρουργικής, είναι η καθημερινότητα μας. Όχι μόνο χρησιμοποιούμε τις τελευταίες τεχνικές παγκοσμίως αλλά είμαστε μέρος της δημιουργίας των επόμενων. Η αλήθεια είναι ότι τα ‘δύσκολα χρόνια’ για εμένα έχουν περάσει. Λόγω της θέσης μου και της εξειδίκευσης μου στην γυναικολογική ογκολογία αναλαμβάνω συγκεκριμένα ή περίπλοκα περιστατικά, κάτι που μου προσφέρει ποιοτικό χρόνο στην δουλειά μου. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν είμαι καθημερινά μέχρι αργά το απόγευμα απασχολημένος. Στην Γερμάνια όσο πιο ‘ψηλά’ φτάνεις τόσο μεγαλώνουν οι ευθύνες και ο χρόνος ενασχόλησης με την δουλειά σου, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Ο μεγάλος αριθμός περιστατικών σε τέτοια ιατρικά ‘εργοστάσια’ έχει ως αποτέλεσμα την καταξίωση σε κορυφαίο επίπεδο, αλλά από την άλλη πλευρά γίνεται η καθημερινότητα μας τόσο απρόσωπη, που το να μην ξέρεις πως μοιάζει ο ασθενής που χειρουργείς είναι σχεδόν δεδομένο. Εκεί κάπου χάνεται η μαγεία, η επαφή με τον ασθενή και η ψυχική ανταμοιβή.»

.

• Τι στόχους έχεις για την συνέχεια; Είναι πιθανή η επιστροφή σου στην Ελλάδα; Έχεις συμβουλές για τους Έλληνες επιστήμονες που έφυγαν από την Ελλάδα;

«Από τότε που έγινα πατέρας, η επιστροφή μου στην Ελλάδα είναι δεδομένη και χρονικά περιορισμένη μέχρι να ξεκινήσουν τα παιδιά μου στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Προτεραιότητα μου είναι τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σαν Έλληνες και να πάρουν όλα τα θετικά στοιχεία που έχει να τους προσφέρει ο ελληνικός κοινωνικός ιστός. Είχα την ευτυχία να γίνω τρεις φορές πατέρας και από τότε για μένα όλα άλλαξαν. Πλέον ζω και αναπνέω για τα παιδιά μου και η καριέρα μου έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Από την άλλη, όταν είσαι ψυχικά ‘γεμάτος’, αποδίδεις καλύτερα και επαγγελματικά, οπότε πιστεύω ότι το ένα δεν απορρίπτει ή επισκιάζει το άλλο.

Στόχος μου βραχυπρόθεσμα είναι να εξελιχθώ στην Γερμανία ακαδημαϊκά ξεκινώντας την διαδικασία για την βαθμίδα του καθηγητή πανεπιστήμιου και μεσοπρόθεσμα να εγκατασταθώ στην Ελλάδα με επαγγελματικές συνθήκες που να μου επιτρέπουν να ασκήσω την επιστήμη μου. Μακροπρόθεσμα σχέδια δεν κάνω…

Αυτό που θα έλεγα στους Έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού είναι να συνεχίσουν να παλεύουν, να αποκομίσουν το μέγιστο δυνατό και μετά να επιστρέψουν στην πατρίδα, μεταφέροντας ότι θετικό έχουν να συμβάλλουν ώστε να φτάσει η Ελλάδα και οι Έλληνες εκεί που τους αξίζει, ψηλά!»

georgios.gitas@charite.de

.

.